Wist je dat....

C.D.R. is dus 1 van de zogenaamde massaorganisaties, samen met de UJC (Unie van Jonge Communisten) en de FMC (Federatie van Cubaanse vrouwen) die in feite niet meer zijn dan een steunbetuiging aan de revolutie. Afgevaardigden en leden zijn een soort luisterend oor voor de leden van de assemblee, maar organiseren hier ook de straatfeesten en schijnen de lokale nietsnutten aan te pakken. Waakhonden dus van het regime die in de gaten houdt of iedereen zich wel als voorbeeldig burger gedraagt.

Ik las verder dat Castro pas in 1976 (revolutie was een feit in 1959) zijn positie als staatshoofd grondwettelijk heeft vastgelegd en daarmee echt de laatste vorm van democratie liet verdwijnen.

Nog een typisch verhaal, in de jaren 70 werd het economisch beleid hervormd na wat desastreuse experimenten in de jaren 60 wat onder andere de private sector uitbreidde. Toen bleek dat steeds meer mensen hun overheidsbaan daarvoor gingen opzeggen, kwam Fidel met de Rectificatie van Fouten en Negatieve Tendensen, oftewel alles weer gecentraliseerd.

Je moet ook wel bewondering hebben voor de idealen waar ze alles mee begonnen, maar het is nu een vreselijk regime geworden. Zonder volledige centralisatie en controle lukt het blijkbaar niet om dit ook door te voeren. Che Guevara was een nog grotere idealist was dan Fidel Castro. Door zijn vroege dood (37 jaar) is hij de held gebleven voor de Cubanen die hij toen was, maar misschien was hij naarmate hij ouder werd ook wel steeds krampachtiger geworden, kan bijna niet anders. Sartre heeft hem ooit de meest complete mens ooit genoemd, refererend naar de complete mens in de renaissance. Ik vond nog een mooie foto met Simone de Beauvoir, samen een lekker sigaartje rokend in de jaren 60.Prachtig!

Er zijn zoveel mooie verhalen over Cuba, Eric wordt onderhand gek van mijn voorleesmodus. 'Moet jet dit horen... moet je luisteren...', ja op zo'n resort heb je verder weinig te doen dan een beetje lezen, snorkelen en zwemmen. Oh ja en eten onder het dubieuze genot van nog meer Cubaanse muzikanten. Het is niet echt iets voor mij. Ik heb net nog een wat zou je liever doen vraag gesteld. In een heel luxe resort zitten of een eigen appartementje aan zee en zelf boodschappen doen en koken. Dat laatste zijn we het allebei over eens. Toch zitten we nu hier :-), want het alternatief bestaat hier niet. Erg jammer.

Morgen naar Camaguey en dan naar Santiago de cuba. Daar kijken we allebei naar uit. Er schijnt zelfs een soort competitie te zijn tussen Santiago de Cuba en Havana, maar dat heeft te maken met de kloof tusen Oost en West. Santiago de Cuba is altijd de stad geweest die het meetst betrokken was bij de revolutie en de meeste steun vanuit de bevolking kwam. De Oriente heet dit deel. Volgens Havaneros zijn Santiagueros ruziezoekers en criminelen en andersom onvriendelijk en egoistitsch.

Cayo Coco heet eigenlijk Cayo Santa Maria....

Vanmorgen vertrokken naar Cayo Coco en tot nu toe was het een grote ellende. Halverwege Sancti Spiritu bedacht ik de voucher eens te bekijken, maar ik kon nergens het hotel vinden op Cayo Coco. De plaats die er stond was Villa Clara, dus geprobeerd onze Yoganda te bellen, maar elke vorm van het nummer draaien leidde tot il numero non existe. Dan maar naar het centrum van Sancti Spiritu om bij Infotur (Cubaanse VVV) te vragen waar we nou naartoe moesten. Dicht! Dachten even snel een broodje te eten in een lokaal cafetaria, waar Eric meteen gezelschap kreeg van een vrouw die zich sowieso al een weekje of wat niet had gewassen en in nogal pissig Spaans tegen ons aan begon te praten. De inrichting was ook allesbehalve gezellig en alles was vies. Nou wat ik toen voor mijn neus kreeg was niet wat ik van een broodje ham verwacht een aadngebraden stukje 'vlees' met daaromheen een in stukjes gesneden knakworstje, maar waarvan weet ik niet. Dat was onze eerste en laatste poging om in een lokaal cafetaria te eten. Hotel binnengelopen om te vragen hoe we onze hulplijn kondne bereiken, maar die wist het ook niet. Uiteindelijk een ander mobiel nummer gebeld en toen hadden we verbinding met Kenia (een vrouw, niet het land). Nee het hotel lag niet op Cayo Coco, maar Playa Santa Maria.....

Kon dus weer helemaal van tevoren in de boekjes kijken, maar dat klonk niet best. Een lange avenue met hotels,, waarachter een stuk gras met winkeltjes en lokale verkopers. Lekker dicht bij Havana vandaar dat het zo druk was. Hip en trendy, oh ja en tijdens het snorkelen had je meer kans dat je blikjes zag dan vissen. Hoe kon dit nou weer gebeuren!! Na wat gezoek bleek het gelukkig Cayo Santo Maria te zijn, dus weer opzoeken, nou we zatern helemaal in de verkeerde richting. Hotel nog steeds niet te vinden in de boekjes dus toch nog maar een keer gebeld, want als je op zo'n eliandje zit kom je er moeilijk weer vanaf. Nee was een nieuw hotel dus dat klopte echt. Nou op hoop van zegen. Eric vond het zo'n verschrikkelijke stad dat ie niet weg wil rijden voor hij zeker weet dat de bagage nog achterin zit. Dat blijkt gelukig zo te zijn. We eten wel wat biscuitjes die we vanmorgen met het water hebben gekocht (die je trouwens niet weg krijgt zonder een flinke slok water, maar als je trek hebt maakt dat niks uit).

• 'Da el combato diario a la victoria segurado'
• 'Hasta la victoria siempre'
• 'Queremos che sean como el Che'

Trinidad dag 2 - Afzien in de bergen... het zal wel ergens goed voor zijn :-)

Hoera er schijnt blauw tussen de wolken. Helemaal blij Eric wakker gemaakt. Gisteren een tocht naar een waterval gevonden in 1 van de 5 natuurparken om Trinidad heen. Ontbijtje was super, klaar voor de tocht. Onderweg bleek dat het pas kwart over 9 was. Hebben we een keer een klok op de kamer, loopt ie niet goed, we zijn dus hartstikke vroeg. Nog een jongen opgepikt die meerijdt naar Topes de Collantes waar hij als ober werkt. Van hieruit worden allerlei wandelingen georganiseerd, vaak met gids, in één van omliggende natuurparken. Wij besluiten toch zelf de tocht naar de waterval te lopen die daar begint.

Het begon goed, maar naarmate we verder kwamen werd het steiler en af en toe best glad met de regen van de vorige dag nog voelbaar. Het was een soort kettlebell en spinning training ineen. Eindelijk bij de waterval lag Eric natuurlijk weer binnen 2 minuten in zijn onderbroek in het water. Het opdrogen ging langzaam aangezien de luchtvochtigheid ongeveer 100% was, dus in onderbroek weer omhoog. Nou zeg, dat was even anders, ik vond het ineens een stuk minder ontspannen. Vlak erna kregen we ook nog een soort tropisch regenbuitje over ons heen, samen met het zweet dat van je rug droop en de zonnebrand die in je ogen liep was het nogal afzien. Vrij bovenaan toen we doorweekt en wel voorbij wat andere wandelaars liepen, riep een Franse vrouw na 1 blik op mij, ' On va mourir!' en inderdaad dat had ze goed gezien. Wel helemaal goed gevoel aangekomen, kregen we nog een lekker glaasje ananassap on the house! Beste dat ik in tijden heb geproefd....

Daarna richitng Playa de Ancon, een schiereilandje net onder Trinidad. Nog een oudere vrouw mee terug genomen die echt alleen Spaans sprak, maar volgens mij heerlijk ontspannen achterin zat. Ze moest naar het ziekenhuis in Trinidad, waar we haar hebben afgezet. Via La Boca naar het strand. Azuurblauwe zee, met kleine strandjes omringd door rotsen. Zo mooi! Garnaaltjes gegeten (weer) en toen daar in zee gezwommen. Eric heeft nog voor 2 CUC een duikbril en snorkel gehuurd van een oude man die alles had wat we maar wilden in zijn grote kartonnen doos. De snorkel zag eruit of een verstokte roker er nogal lang mee in zijn mond had gehangen, maar dat maakt Eric niks uit. Mooie rifjes en visjes heeft ie gezien. Toen nog een lekker tukje in het zand en was het eigenlijk toch nog een hele mooie dag geworden.

Vanmiddag door Trinidad gelopen en het heeft iets gekunstelds. Wel mooi, maar je bent er snel doorheen. De mensen feesten hier al twee dagen, want het is weekend. Het plein voor ons hotel is tot 7 uur 's morgens helemaal vol met muziek en vooral heel veel jongeren. 's Avonds nog naar de Casa di Musica geweest. Die vindt je in elke plaats in Cuba. De band hadden we 's middags al gezien, maar 's avonds was het een grote stoet van mensen die de trap omhoog kwamen om vooral veel rum te drinken, te praten, te schreeuwen, te flirten en te dansen. Eric had ergens alweer twee vrienden gemaakt en de ober kwam steeds breed lachend voorbij. Eindelijk een beetje Cuba sfeer die we hadden verwacht.

We hadden eerst gegeten in restaurant Sol. Je eet eigenlijk in een museum. Alfredo waar we ook hadden gereserveerd is docent natuurkunde op de kleine universiteit in Trinidad, maar is bijna met pensioen. Hij is 61, maar lijkt wel 70. Zijn Engels is best goed en af en toe gaat hij spontaan verder in het Spaans, maar het lukt aardig zo. Hij runt dit met zijn broer en zus en de rest van de familie. Het huis is prachtig, met oude ledikanten, prachtige houten antieke inbouwkasten, overal oude meubels, kandelaars, klokken (die het niet doen natuurlijk), schilderijen. Echt heel bijzonder. Eric vraagt nog of hij de revolutie heeft meegemaakt, maar ook Alfred (zoals hij zich noemt naar ons) wil er niet echt over praten. Hij was 10 zei hij, dus dat is lang geleden. Dat betekent in ieder geval dat hij alles heeft meegemaakt, de vijfjarenplannen, de nieuwe regelingen, de achteruitgang van de economie, de blokkade van Amerika met alle gevolgen. Afscheid was heel hartelijk. Drie keer vraagt hij of we morgen nog langskomen, en dan zegt hij snel 'A no, a Caya Coco'. Afredo doet alles uit zijn hoofd, gebruikt geen computers en rekenmachines, misschien dan toch al die rum...

Trinidad - 1e avond

Vlakbij Trinidad begon het echt te regenen, jongens met vers gevangen vissen stonden langs zee om ze te verkopen. De regen leek mee te vallen, maar in de stad aangekomen leken de straten wel riviertjes, het stroomde echt naar beneden en af en toe waren we bang dat de Geely het niet zou halen, zo diep was het, iedereen om ons heen was tot zijn onderbroek nat.
Hotel gevonden en het is poepiechic. Een Spaanse hotelketen en het verschil met de Cubaanse hotels is gigantisch. Niet erg, want met dit weer en een week onderweg wel zin in een beetje me time. Wasje in het bidet gedaan en lekker in bad gaan zitten. Eric heeft net drie kwartier op de computer beneden voetbaluitslagen proberen op te zoeken en wat andere dingen op internet, maar niets is gelukt. Het is zo traag, dat de pagina verlopen is voor je ergens bijkomt. Alleen op elsevier.nl hebben we gelezen dat er een regeerakkoord is.

Volgens de lokale mensen hebben ze trouwens nog nooit zulk weer meegemaakt in mei. Schijnt een storing te zijn in de Cariben waarvan ze niet weten of het snel overgaat. Overmorgen zouden we richting het strand, duiken en zwemmen, maar dat valt nou nog maar te bezien. Ik weet nog dat we in Australië midden in de woestijn bij de Uluru rots stonden toen het me toch begon te gieten.... Hadden ze ook nog nooit meegemaakt. Ik hoop niet dat dit een patroon gaat vormen :-). 'Nee hoor in Cuba is het altijd warm en als het regent is het binnen twee uur weer blauw. Ik hoor het ons nog zeggen', hoor ik Eric net mompelen voor het raam. Tjsa...

Toch voelt het net een beetje minder als onze vakantie in zo'n hotel. Opeens is er weer internet, hoewel je soms 20 minuten moet wachten op de volgende pagina. Als je dan een verkeerde letter hebt ingetypt baal je wel hoor. Trinidad nog niet gezien, want na het eten door de regen maar terug gelopen. Het leek uitgestorven op straat, hoewel het nou voor het plein volloopt met vooral jongere mensen die nog even uitgaan. De regen is heel even gestopt. Geeft toch hoop.

Net gegeten in een staatsrestaurant waar weer een Transtur bus vol Fransen binnen zat. De chauffeur keek steeds vol verlangen naar de billen van de reisleidster en de vrouw die ons bediende zag eruit of ze met Fidel en Che samen in de Sierra Muestra had gevochten in 1959.
Armen als een bootwerker en een niet al te vriendelijk uitstraling. Duidelijk niet ingenomen met ons kapitalistische medemensen.

De twee gitaristen die de groep hadden toegespeeld, begonnen nog aan een priveconcert voor ons en een stel Fransen, maar dat werd af en toe bruusk onderbroken door het gekletter van de borden en glazen die Cubaanse Brunhilde op de tafels smeet. Het werkte nogal op de lachspieren, alleen niet die van haar. Ik denk dat die het uberhaupt niet meer doen...

Via Cienfuego naar Trinidad

Weer tijd voor de volgende stop, vandaag naar Trinidad. Even koffie gedronken op Plaza Vieja, waar we onze cappuccino's naast een fotoshoot van een soort levende aankleedpop. De vrouw die haar in allerlei standjes zet, dacht echt dat ze het waanzinnig voor elkaar had, het meisje zelf keek minder blij. De avond ervoor had ik een uithangbordje gezien 'Fotos de Havana', dus nieuwsgierig. Via een enorme marmeren trap kwamen we bij een deur, waar Eric aanbelde. We zagen een soort woonhuis met een bed, een fiets en een man in overall gezeten aan een ronde houten tafel. Het meisje maakte nog even d'r sigaretje uit en bracht ons weer naar beneden waar achter een houten deur aan de straat allemaal foto's hingen van typische beelden die je in Havana tegenkomt. We hebben een foto gekocht van een soort bejaardenhuis met allemaal oude Cubanen in veel te grote versleten fauteuils, achter zich op de muur een foto van de grote leider zelf, Fidel. Die gaat thuis op de muur.

Alle leuzen op borden worden hier trouwens ondertekend door .... Fidel of ...Raul, alsof het een heel persoonlijk bericht is. Maar dat even tussendoor.

Nu dus op de A1 met de legaal gekopieerde CD van Chucho Valdez op. Gisteravond gekocht in de Jazz club aangezien onze radio het niet meer doet. De antenne is er ergens afgeschroefd door iemand die hem harder nodig had denken we. De stereo in de Geely is niet geweldig, maar het is best gezellig. Terwijl het water van der airconditioning af en toe over mijn voeten gutst rijden we langs het Zapata moeras waar we alleen van kunnen raden waar het ligt. Helaas lukt het niet om alles wat we zouden willen zien ook echt gaan zien, Cuba is echt wel groot. Ook dit natuurgebied moet verschrikkelijk mooi zijn. Hier ligt ook de Varkensbaai waar de Amerikanen in 1961 binnenvielen om het Castro regime omver te werpen. Die zagen dat langzaam aan al hun land en bedrijven genationaliseerd werden en ze hun invloed volledig kwijt raakten. Die invasie is dus jammerlijk mislukt, maar ik had de plek wel willen zien.
Het plan is nu via Cienfuegos te rijden en daar even te stoppen aan het water. De A1 is deze keer best goed, er rijdt af en toe een auto, maar we zien vaak meer fietsen of paarden. Net een oude enorme truck gepasseerd waar omheen een groepje mensen zaten te wachtten tot de band was verwisseld. Echt de normaalste zaak van de wereld hier.... wachten.

Sinds Havana zien we heel veel lifters met wat bankbiljetten wapperen om maar meegenomen te worden. Vooral vrachtwagenchauffeurs zie je stoppen. Je moet trouwens uitkijken op de weg want auto's, bussen en vrachtwagens wijken soms onverwachts uit om een gat te ontwijken of gewoon omdat ze niet echt opletten of omdat ze een beter stukje asfalt zien. Strepen zeggen hier niet zoveel.

Gestopt in Cienfuego, volgens de Rough Guide zo lekker authentiek. Vreselijk was het! Beland in een prachtig pand dat ooit door Battista als casino was opgezet, maar daarna door Fidel als hoofdkwartier was gevorderd na de revolutie. Nu is het een restaurant waar de bussen met toeristen in en uit worden geladen. De plek is prachtig, op de punt van een klein schiereiland met uitzicht over de baai. Overal nog de bungalows die door de Amerikanen zijn neergezet in de jaren 40 en 50 en inderdaad, je waant je echt in die tijd. Niets Cubaans aan, behalve dat de meesten er niet meer zo florissant uitzien. Wij zijn gevlucht voor de massa en maar aan de overkant wat gaan eten in een klein zaakje, voor een paar CUC en veel leuker.

De stad zelf was volbehangen met vlaggen voor 1 mei. Op elk bushokje dat je hier tegenkomt staat wel een leus met het logo van het C.D.R. Door de geschiedenis van de invasie in de varkensbaai leeft het revolutionaire gedachtengoed hier enorm. Hier heeft Fidel het socialisme officieel aangevoerd als basis van de strijd tegen de Amerikanen en heeft de bevolking meegevochten tegen de Amerikanen en de huurlingen. Mensen zijn hier gestorven voor de revolutie en dat zie je overal terug. Monumenten, borden, leuzen. Het woord socialisme zie je op elke hoek van de stad.

Ik las ergens dat toen de Varkensbaai invasie bijna uitliep op een enorme escalatie van de koude oorlog (de Russen stonden klaar om in te grijpen), de Amerikanen de luchtaanvallen zijn gestopt en alle (door de CIA getrainde) Cubaanse huurlingen ter plekke in de steek hebben gelaten. De meesten zijn gevangen genomen en hebben hier 20 jaar vastgezeten, waarna ze teruggestuurd zijn naar Amerika. Minder mooi verhaal in de geschiedenisboekjes dus...
Wat C.D.R. nou precies inhoudt begrijp ik nog niet helemaal, dat het ter ondersteuning (verdediging) van de revolutie is, snap ik uit de naam (comité de defensa de la revolución), maar hoe of wat is nog onduidelijk. Bij huizen staan bordjes met C.D.R. een naam en een soort sector nummer. Volgens Murielle zijn er in elke plaats wel van die Socialistisch bolwerken die de revolutie en het gedachtengoed idealiseren en verdedigen als enige manier van leven binnen Cuba.

Eric is overtuigd dat de nieuwe generatie het socialistische regime niet lang blijft accepteren. Ik
weet niet of het zo snel zal gaan, want het zit nog wel erg diep geworteld allemaal. De toeristen die hier binnenkomen, allemaal beladen met cash geld, en omgeven door luxe. Dat moet toch ook een keer fout gaan. Nu is er nog enorme controle vanuit de staat, maar ook in Cuba wordt de criminaliteit steeds erger. Wat ik me wel afvraag is wat er gebeurt als Fidel en Raùl verdwijnen, als de helden die het gevecht hebben gevoerd er niet meer zijn en de Cubanen niemand meer hebben om persoonlijk te eren. En wanneer komt de kans om oppositie te voeren, ook dat zie ik voorlopig niet gebeuren.

De weg naar Trinidad was even lastig, want overal waren de pijltjes op de borden weggekrast, zodat je de weg wel moet vragen en Cubanen meteen een lift regelen in jouw auto (ik rij wel even mee...). Eric is nu op het punt dat ie helemaal klaar is met toeristen en Cubanen, dus dat wordt een moeilijke periode :-). Havana was ook wel vermoeiend als je bedenkt dat 8 of 9 van de 10 mensen die met je praten ook iets van je willen. Je wordt er een beetje sceptisch van.
Onderweg nog een loslopende koe op de weg gevonden, maar de politie kwam al aangereden op een oude motor met extra helmpje. Ik had meteen een visioen dat die koe achterop werd gehesen met helm en al en weer thuisgebracht. Dat doet dit land met je, niks is te gek.

Havana by night...

Met de taxi naar Villa Adela, een palador in de wijk Vedado, aanbevolen door de Rough Guide. De taxichauffeur had moeite het te vinden, ook omdat wij het adres niet compleet hadden, blijkbaar moet je alle hoeken en zijstraten ook noemen, soort New York. De straat was echt pikdonker, het regende en ergens probeerden wat mannen met veel hamergedreun en gedoe een auto weer aan de praat te krijgen. Voor het huis werden we al opgewacht door een man die ons twee trappen omhoog bracht in een oud koloniaal huis. Daar kwamen we terecht in.... nou een soort sprookje. Allemaal planten, vogels, kunst aan de muur, zitjes, lampjes, zoiets heb je nog nooit gezien. Adela woonde hier en het was ook haar galerie, een prachtige vrouw die ons echt heel hartelijk ontving. In de keuken stonden twee giechels die het eten gingen bereiden dat door Adela was gekookt. Zij had haar eigen keuken, waar verder niemand in mocht :-). Het ene meisje zei dat ze ons zo mooi vond (nou ja ik dacht dat ze het tegen mij had en Eric dacht dat ze het tegen hem had...), waarna we mochten zitten, naast ons een paar verliefde parkieten. De muziek was heerlijk, we hoorden zelfs Tom Waits voorbij komen. Adela vertelde dat ze vaak naar Spanje gaat en je merkt dat ze veel dingen uit Europa had meegenomen.

Voor Cubanen geldt een soort exit visa. Je kunt dus niet zomaar het land uit, behalve als je bijvoorbeeld wordt uitgenodigd of als je een visum krijgt van Amerika of Spanje. Ook onze inmiddels welbekende jiniteros knopen vaak een vriendschap met je aan voor een paar dagen om in ieder geval tijdens die dagen overal binnen te komen, hotels restaurants maar sommigen sturen er ook op aan dat je ze uitnodigt zodat ze het land uit mogen.

Maar terug naar het eten, dit staat voor mij eenzaam op nummer één. Allemaal heerlijke schoteltjes met stoofvlees, gevulde banaan en groeten, beignets van kikkererwten, krabsaus, en het zag er allemaal uit als schilderijtje. Ik heb echt zelden zo zitten genieten, wat een bijzondere avond... we voelden ons de koning te rijk. Koffie binnen, want de druppels kwamen weer en daarna stond onze taxichauffeur voor de deur om ons te halen voor de Jazzclub!

La Zorra y el Cuervo... 10 CUC entree, maar wel inclusief 2 drankjes. Een rokerige jazzkelder is best leuk, maar als er dan nog 30 Amerikanen lekker authentiek een dikke sigaar op gaan steken naast hun rumcocktails, is het voor mij wel klaar. De zogenaamde 'Cubaanse cultuur' nemen ze iets te serieus als je het mij vraagt :-).

De muziek was wel echt gaaf, Afro-jazz. Eric heeft er zijn eigen short film van gedraaid, dus mocht je interesse hebben, stuurt ie wel een kopietje. De percussioniste was een heel jong meisje, met een enorme zwarte bril en palen van hakken, die stond toch een partij lekker te spelen. Verder een bassiste, die zo als directrice van een Duitse kostschool gecast kan worden en nog een oude bandleider die nauwelijks bewoog maar waar toch geluid uitkwam. Onze Raul was nergens te bekennen, maar dat wisten we eigenlijk al. Toch zijn we overtuigd dat het ergens gewoon een hele aardige en leuke vent is, die gewoon een zwaar leven heeft in Havana. Hij had een goeie uitstraling. Wat waar was en gelogen weten we dus (weer) niet, en ook dat zal altijd een mysterie blijven.

Oh en wie wil er nou in een oude Buick rijden als je in een originele 32 jaar oude Russische Moskwitsch naar je hotel wordt gebracht?! De benzinelucht was erger dan de Mercedes van Eric volgetankt en de volledige binnenkant was verdwenen. Maar de taxichauffeur was beretrots. Alles was origineel, behalve het dashboard - dat was Mitsubishi, vond ie zelf heel grappig. Eric ook.

Dag 2 in Havana - het gaat steeds beter

Mojito....Cuba libre....? Als je ergens gaat zitten is dat toch wel standaardvraag nummer één. Dan hebben we nog: ' Olaaaa, where you from', om je vervolgens het restaurant in te hopen lokken na een geanimeerd gesprekje over iemand die ze wel kennen in de buurt van Nederland. Vaak ook is het een stel dat je ergens mee naartoe probeert te nemen naar een heel speciaal evenement waar echt niemand anders van weet en daar dan óf de helft van het geld dat je aan drankjes uitgeeft opstrijken óf een commissie op het entreegeld (dat eerste weten we uit ervaring, dat tweede uit de boekjes). Het ligt een beetje aan je eigen bui of je erom moet lachen of je gek irriteert. Daarom schenken ze misschien vanaf 's ochtends al cocktails aan iedereen, dat je daarna zo murw bent dat het volledig langs je heengaat.

Vanmorgen gelukkig een stuk frisser opgestaan dan gisterochtend. Twijfelden nog over een tour in een oude cadillac of iets dergelijks, maar toch maar niet gedaan. Nee we gaan lopen... het was vanmorgen zo'n vochtige vieze hitte, dus na 5 minuten ben je al klam aan alle kanten. Via Capitolio (een kopie van het Capitool in Washington, maar dan groter natuurlijk en dicht wegens onderhoud, dat ze het onderhouden is al een godswonder....), langs de Barrio Chino (Chinese wijk) die niet zoveel voorstelde door naar de Callejon de Hammel. Een straatje middenin een arbeiderswijk vernoemd naar een Frans-Duitse wapenhandelaar die eenmaal rijk de hele wijk onderhield. De straat is 1 grote muurschildering.

De weg ernaartoe was echt leuk, want we liepen door de 'gewone' wijken van Havana, waar je normaal geen toerist ziet. Overal zag je mensen boodschappen doen of druk met rondhangen. Warenhuizen waar de helft van de toonbanken leeg zijn en op elke hoek van de straat kun je wel iets te eten of te drinken kopen in in elkaar geflanste tentjes of kraampjes. Soms kijk je opeens binnen bij een kapper bijvoorbeeld, meer een soort opgeknapte schuur waar ze nog onder de ouderwetse droogkappen zitten en geknipt worden op een barkruk (want lekker op ooghoogte).

Natuurlijk waren we weer de weg kwijt en je voelt het meteen als je een straat inloopt waar het toch minder gezellig is en wij absoluut niet thuishoren. Binnen één seconde ben je van boven naar beneden gescand. 'Come look my friend', terwijl ze wijzen naar een ranzig deurtje waar een bar achter hangt. Als je daar naar binnen stapt, kom je er nooit meer uit, dat weet ik zeker. Of in ieder geval zonder de spullen die je eerst bij je had. We voelden allebei de spanning en ik heb maar snel mijn camera weggestopt. Ja Havana is echt wel gaaf, maar het blijft een grote stad en niet alles is leuk.

Na de Hammel steeg en teveel vermoeiende verhalen (wist je zei Eric, dat iedereen hier met kinderen werkt, echt heel ontroerend....:-) ), was het volgende plan de begraafplaats van Havana. Een vierkante vlek op de kaart van ruim 50 hectare met zo'n 2 miljoen graven. Eric vroeg een bicitaxi (fietstaxi) of hij ons erheen kon brengen, je zit dan samen op zo'n veel te krap bankje voor 2 Europeanen, onder een soort afdakje wat wel weer even lekker was. Nou als ik me ooit een koloniaal heb gevoeld was het op dat moment. Die arme man moest even bijna 150 kilo heuvel af en op fietsen. Na 1 kilometer werden we door de securidad integral van de weg gehaald omdat zijn taxibordje niet voorop de fiets hing. Zit je daar met zijn tweeën op zo'n bankje in de bloedhitte terwijl er wordt ondehandeld over de boete. Maar... hij heeft het gehaald, druipend van het zweet, maar dat is op zich vrij normaal met die hitte.

De begraafplaats is echt indrukwekkend. We werden door een oude tuinman die de straten stond aan te vegen naar het graf van de familie Ferrer gebracht, een foto van Ibrahim bovenop de steen. We herkenden hem gelukkig meteen. Later hoorden we dat elke toerist die daar binnenloopt meteen dezelfde speciale behandeling krijgt.

Via de aanbevolen wandeling van de capitoolgids naar Hotel Nacional gelopen om een broodje te eten in de tuin, alleen begon het steeds harder te waaien en de lol ging er een beetje vanaf. Je moet nog opletten ook op de stoep want soms mist een complete tegel van 1 bij 1 meter en geloof me hij is ook bijna een halve meter diep, je breekt echt zo je nek. Eric denkt dat alle mensen die we al zijn tegengekomen, die een been missen, waarschijnijk gewoon een wandelongelukje hebben gehad. Halverwege dus maar de korte route genomen en net voor de regen binnen, heerlijk onder de portiek gezeten met uitzicht op zee. Broodje was heerlijk met een pina colada genomen en ik moet zeggen, cocktails maken kunnen ze als de beste bij Hotel Nacional.

Met de taxi door de stromende regen naar Palacio de bellas artes, want zoals onze taxichauffeur gisteren al had voorspeld wordt het boos weer. Het blijft gelukkig wel warm, dus op zich helemaal niet erg. Prachtig museum en je voelde je meteen thuis. Afgehaakt bij de meest moderne stroming, want daar zijn we allebei niet zo van en teruggelopen naar het hotel via El Floridita om dan nog de daiquiri in het beroemde stamcafé van Hemingway ook nog even af te vinken. Ik stem nog steeds op Hotel Nacional.

Nog net even een officiele sigarendoos gekocht voor Eric en de illegale Cohiba's passen erin, maar tot thuis zitten ze nog in een prachtig magnetrondoosje. Het is een hele operatie geworden om die sigaren veilig naar huis te brengen. Nu even relaxen en dan straks lekker eten in een Paladar en dan naar de jazzclub. Dan kan Eric nog bedenken of hij Raul alsnog op zijn gezicht wil slaan (doet ie niet echt natuurlijk, maar het is wel stoer om te zeggen).

Hop on Hop off

Dus zo voelt je hoofd na een paar glazen wijn gevolgd door wat rum. In het restaurant El Templete gisteravond, highly recommende door de rough guide, zaten denk ik zo'n 10% Cubanen en de rest toeristen. Het was weer eens wat anders, maar ik mistte de rijst en bonen. Alles wat ze hier buiten de standaard keuken (Creoolse keuken) aanbieden is het eigenlijk net niet. De red snapper had iets te lang in de pan gelegen, zowel die van mij als die van Eric, dus als ze iets doen zijn ze wel consequent. Even wat kleine reisirritaties doorgesproken, een evaltuatiegesprekje tussendoor is altijd goed.

We liepen langs Cafe Paris vlakbij het hotel waar een band lekker stond te spelen. Buiten een nogal apartAmerikaans stel dat veel vrienden maakten en weer zag gaan, had Eric binnen no time weer een dikke sigaar in zijn mond, een aanbod voor wat coke en marihuana enhij bracht ons daarna wel even naar een club. Daarna konden we nog fockie fockie doen, zei de vriendeljke man. Hij dacht wel mee. Oh en de sigaar was wel 5 CUC, maar Eric had hem een drankje aangeboden en vond het wel mooi zo. Je leert snel. Dat was nou een 'jinitero' zei ik vanmorgen. 'Oh dan kunnen ze ook best aardig zijn', was het droge antwoord van Eric. Ze komen dus in allerlei vormen, dat weten we ook weer. Nu proberen die waas uit mijn hoofd weg te krijgen en op naar de grote stad.

Wild plan, we gaan op de hop on, hop off bus. Eerst lopen we de Paseo af richitng zee, een soort boulevard waar weer de mooiste panden langs staan. Halverwege plakt er weer een jongen aan, die we niet kwijt leken te raken, hij was steeds 10 meter voor ons. Hij leek een beetje op de straathondjes die af en toe een stukje meelopen, alleen bij hem vond ik het een stuk minder leuk en werd er eerlijk gezegd nogal nerveus van. Dus maar terug naar het Parque central waar de bus stond.

De gids, een vrouw, vertelt ons heel enthousiast over het principe dat je dus overal in en uit kunt stappen. We hadden zelf meer het idee gewoon eens te blijven zitten tussen alle hoogtepunten van Havana, zodat we rustig konden kijken wat we daarna echt wilden gaan bekijken. Tussen allerlei afgrijselijke communistische betonnen gebouwen zagen we ook weer prachtige huizen voorbij komen, wel of niet opgeknapt. De electriciteitsdraden boven de weg suizden af en toe niet meer dan 20 cm boven je hoofd (open dak), afgewisseld met een palmblad dat zo de bus inzwiepte als je onder een boom doorreed. Onze vriendin riep na elke stop weer net zo blij 'WelcomeonHavana Bus tours' met een nogal dragende stem, maar dat kan ook de rum zijn geweest van de vorige avond. De sterattracties waren we niet erg van onder de indruk en het Plaza revoluzionario is echt verschrikkelijk, met overal speakers die werden opgezet voor de 1 mei viering die eraan staat te komen. De geluidskwaliteit is van 1960, dus dan heb je wel een idee. Niets veranderd.

's Middags nog verder door Havana Vieja gelopen en ik denk nou wel alles te hebben gezien wat we konden vinden op de kaart. Het is tot nu toe het enige gebied in Havana dat voor een groot deel gerestaureerd is terwijl in veel van de andere delen juist veel half vervallen panden staan. Je ziet door de ellende wel meteen het huis wat het geweest is, ooit bewoond door rijke, waarschijnlijk Spaanse families. Oude grandeur met palmen, veranda's portieken, pilaren, prachtige ramen veel in barokke of art deco stijl. Nu zijn de luiken bijna vergaan, kun je soms door het dak de hemel zien en lijkt het op de rand van instorten te staan. Bomen groeien soms door de plafonds, en op de grond liggen hopen puin van stukken plafond of muur die al naar beneden zijn gekomen. Soms hangt er een bordje voor het huis, met de naam van een aannemer en iets van restauracion, dan weet je dat ze dat pand gaan restaureren. Soms niet meer dan een stuk karton waar de naam en een telefoonnummer op geschreven :-) staat met viltstift.

Uiteindelijk kwamen we uit bij Plaza de Cathedral en daar was Eric's nieuwe BFF van de bar van gisteravond. Hij was druk bezig Fidelpetjes te verkopen en kwam nog even een hand geven en vragen of Eric misschien nog een sigaartje wilde, eigenlijk best aardig.

Vanavond gegeten in een oude drukkerij en deze keer was de vis niet doorgebakken, het was echt waar. Heerlijk gegeten, ondanks Eric's groeiende irritatie over onze buurman die ook echt de prijs voor grootste hork aller tijde met vlag en wimpel kon binnenhalen. Werkelijk zelden iemand zo ongeinteresseerd aan een tafel zien zitten met vrouw en schoonouders, een hoofd als een azijnzeiker zouden we heir zeggen, er kwam geen woord uit.

Nog even langs Cafe Paris gelopen, maar toen weer alle vrouwen de dansvloer op werden getrokken wilde ik toch wel heel graag als de sodemieter naar het hotel. Als ze daar toch eens mee ophielden, of misschien kunnen ze t-shirts maken met ' Jawel, ik hou wél van muziek maar niet van salsa dansen met de zanger als attractie voor alle toerisen die ook in de zaal zitten'. Ik zou hem kopen!