Santiago de Cuba ... nou zeg. Ik heb een boel meegemaakt maar nog niet dat Eric door 5 gillende zwerfsters is aangevallen om een flesje andrelon shampoo. Het hele Cepedes plein was in rep en roer, politie erbij, iedereen gillen en onze tas met kadootjes voor kinderen is kapotgerukt en leeg. Er lopen nu wat mummelende vrouwen met mijn jojo's en bellenblaasflesjes. Ik kan het nog steeds niet geloven...

We waren rond 2 uur dus in Santiago de cuba en werden weer door een vrouw naar ons hotel gebracht. Muchos gracias is alles wat ze wilde, niks geen pesos of shirtjes deze keer. Hotel helemaal leuk, midden op plaza Cepedes, prachtig terras iets boven het plein waar we even bijkwamen. We waren al gewaarschuwd door de verhalen dat alles wat jiniteros of jiniteras moet voorstellen op dit plein rondhing (ja het blijft een beetje de rode draad van onze vakantie). Nou dat zou best eens kunnen, want je wordt echt het moment dat je de laatste tree neemt vanuit het hotel, meteen aangesproken door je nieuwe beste vrienden. Gek word ik ervan!! In Havana had ik het idee dat je er nog langs kon lopen, maar hier kreeg ik er een enorm opgejaagd gevoel van. Als je 1 seconde te lang op de kaart staat te kijken of op een straathoek staat, heb je weer iemand aan je broek hangen. Op een gegeven moment zijn we maar koffie gaan drinken om even bij te komen.

Vlak daarvoor hadden we nog na een museum hier aan het plein, gezocht naar de Balcon de Velazques, maar konden het niet vinden. Van daar scheen je een prachtig uitzicht te hebben over wijk El Tivoli en de baai beneden. De zoveelste hele vriendelijke man wilde ons wel even waar het was, maar daar aagekomen was het gesloten. Als troost kon hij ons nog wel naar een maquette van de stad brengen, maar we waren wel even klaar met meelopen. Toen Eric hoorde dat hij 2 jonge kinderen had wilde hij wat dingetjes uit de auto halen om voor ze mee te geven. Op weg naar het hotel werden we nog voorgesteld aan zijn vrouw die de deur bewaakte bij de school om de hoek, en daar zouden ze op ons wachten.

Nou toen gebeurde het. Voor het hotel wilde Eric wat uit de tas halen die achterin zat, toen hij een te schattig kindje zag en haar ook iets wilde geven. Ik zweer het je, binnen een halve seconde stonden er echt 5-6 gillende vrouwen naar hem te graaien, ik schrok me dood. Zelf stond ik al op het terras bij het hotel omdat ik door datzelfde te schattige kindje met haar moeder net was gevraagd om zeep uit het hotel en daar had ik even geen zin in. Echt het hele plein liep vol en terwijl Eric al uit het zicht was verdwenen, begonnen de vrouwen elkaar toch uit te schelden en te slaan, haren trekken, je weet niet wat je zag en dat alleen maar om die paar flesjes shampoo en zeep en wat kinderspeeltjes! Ik ben maar een beetje beschaamd achter de pilaar gaan staan, want voelde me toch medeverantwoordelijk voor de commotie. Dacht dat iedereen naar me keek! Het duurde zeker 10 minuten en wat politieingrijpen voor alles weer normaal was. Daarna waren we allebei zo opgefokt dat we dus in die koffiezaak terecht kwamen. Onderweg kwam er nog een rastafari Cubaan op me af die me good luck wenste en peace and love. Hij zei dat hij alles net had gezien, maar niet zo was als de rest en geen interesse had in mijn geld. Volgens mij heb ik hem ook heel argwanend aangekeken en dacht later `Erg toch dat je zo opgefokt wordt?!`

Maar volgens mijn wijze man is dit elke keer zo als we een stad inkomen en gaan we gewoon morgen weer op weg, want er is nog genoeg te zien, dat is waar. Misschien moet je ook wel acclimatiseren in zo'n stad en weer even wennen hoe de regels zijn. Maar wat een middag....