Mojito....Cuba libre....? Als je ergens gaat zitten is dat toch wel standaardvraag nummer één. Dan hebben we nog: ' Olaaaa, where you from', om je vervolgens het restaurant in te hopen lokken na een geanimeerd gesprekje over iemand die ze wel kennen in de buurt van Nederland. Vaak ook is het een stel dat je ergens mee naartoe probeert te nemen naar een heel speciaal evenement waar echt niemand anders van weet en daar dan óf de helft van het geld dat je aan drankjes uitgeeft opstrijken óf een commissie op het entreegeld (dat eerste weten we uit ervaring, dat tweede uit de boekjes). Het ligt een beetje aan je eigen bui of je erom moet lachen of je gek irriteert. Daarom schenken ze misschien vanaf 's ochtends al cocktails aan iedereen, dat je daarna zo murw bent dat het volledig langs je heengaat.

Vanmorgen gelukkig een stuk frisser opgestaan dan gisterochtend. Twijfelden nog over een tour in een oude cadillac of iets dergelijks, maar toch maar niet gedaan. Nee we gaan lopen... het was vanmorgen zo'n vochtige vieze hitte, dus na 5 minuten ben je al klam aan alle kanten. Via Capitolio (een kopie van het Capitool in Washington, maar dan groter natuurlijk en dicht wegens onderhoud, dat ze het onderhouden is al een godswonder....), langs de Barrio Chino (Chinese wijk) die niet zoveel voorstelde door naar de Callejon de Hammel. Een straatje middenin een arbeiderswijk vernoemd naar een Frans-Duitse wapenhandelaar die eenmaal rijk de hele wijk onderhield. De straat is 1 grote muurschildering.

De weg ernaartoe was echt leuk, want we liepen door de 'gewone' wijken van Havana, waar je normaal geen toerist ziet. Overal zag je mensen boodschappen doen of druk met rondhangen. Warenhuizen waar de helft van de toonbanken leeg zijn en op elke hoek van de straat kun je wel iets te eten of te drinken kopen in in elkaar geflanste tentjes of kraampjes. Soms kijk je opeens binnen bij een kapper bijvoorbeeld, meer een soort opgeknapte schuur waar ze nog onder de ouderwetse droogkappen zitten en geknipt worden op een barkruk (want lekker op ooghoogte).

Natuurlijk waren we weer de weg kwijt en je voelt het meteen als je een straat inloopt waar het toch minder gezellig is en wij absoluut niet thuishoren. Binnen één seconde ben je van boven naar beneden gescand. 'Come look my friend', terwijl ze wijzen naar een ranzig deurtje waar een bar achter hangt. Als je daar naar binnen stapt, kom je er nooit meer uit, dat weet ik zeker. Of in ieder geval zonder de spullen die je eerst bij je had. We voelden allebei de spanning en ik heb maar snel mijn camera weggestopt. Ja Havana is echt wel gaaf, maar het blijft een grote stad en niet alles is leuk.

Na de Hammel steeg en teveel vermoeiende verhalen (wist je zei Eric, dat iedereen hier met kinderen werkt, echt heel ontroerend....:-) ), was het volgende plan de begraafplaats van Havana. Een vierkante vlek op de kaart van ruim 50 hectare met zo'n 2 miljoen graven. Eric vroeg een bicitaxi (fietstaxi) of hij ons erheen kon brengen, je zit dan samen op zo'n veel te krap bankje voor 2 Europeanen, onder een soort afdakje wat wel weer even lekker was. Nou als ik me ooit een koloniaal heb gevoeld was het op dat moment. Die arme man moest even bijna 150 kilo heuvel af en op fietsen. Na 1 kilometer werden we door de securidad integral van de weg gehaald omdat zijn taxibordje niet voorop de fiets hing. Zit je daar met zijn tweeën op zo'n bankje in de bloedhitte terwijl er wordt ondehandeld over de boete. Maar... hij heeft het gehaald, druipend van het zweet, maar dat is op zich vrij normaal met die hitte.

De begraafplaats is echt indrukwekkend. We werden door een oude tuinman die de straten stond aan te vegen naar het graf van de familie Ferrer gebracht, een foto van Ibrahim bovenop de steen. We herkenden hem gelukkig meteen. Later hoorden we dat elke toerist die daar binnenloopt meteen dezelfde speciale behandeling krijgt.

Via de aanbevolen wandeling van de capitoolgids naar Hotel Nacional gelopen om een broodje te eten in de tuin, alleen begon het steeds harder te waaien en de lol ging er een beetje vanaf. Je moet nog opletten ook op de stoep want soms mist een complete tegel van 1 bij 1 meter en geloof me hij is ook bijna een halve meter diep, je breekt echt zo je nek. Eric denkt dat alle mensen die we al zijn tegengekomen, die een been missen, waarschijnijk gewoon een wandelongelukje hebben gehad. Halverwege dus maar de korte route genomen en net voor de regen binnen, heerlijk onder de portiek gezeten met uitzicht op zee. Broodje was heerlijk met een pina colada genomen en ik moet zeggen, cocktails maken kunnen ze als de beste bij Hotel Nacional.

Met de taxi door de stromende regen naar Palacio de bellas artes, want zoals onze taxichauffeur gisteren al had voorspeld wordt het boos weer. Het blijft gelukkig wel warm, dus op zich helemaal niet erg. Prachtig museum en je voelde je meteen thuis. Afgehaakt bij de meest moderne stroming, want daar zijn we allebei niet zo van en teruggelopen naar het hotel via El Floridita om dan nog de daiquiri in het beroemde stamcafé van Hemingway ook nog even af te vinken. Ik stem nog steeds op Hotel Nacional.

Nog net even een officiele sigarendoos gekocht voor Eric en de illegale Cohiba's passen erin, maar tot thuis zitten ze nog in een prachtig magnetrondoosje. Het is een hele operatie geworden om die sigaren veilig naar huis te brengen. Nu even relaxen en dan straks lekker eten in een Paladar en dan naar de jazzclub. Dan kan Eric nog bedenken of hij Raul alsnog op zijn gezicht wil slaan (doet ie niet echt natuurlijk, maar het is wel stoer om te zeggen).