Vlakbij Trinidad begon het echt te regenen, jongens met vers gevangen vissen stonden langs zee om ze te verkopen. De regen leek mee te vallen, maar in de stad aangekomen leken de straten wel riviertjes, het stroomde echt naar beneden en af en toe waren we bang dat de Geely het niet zou halen, zo diep was het, iedereen om ons heen was tot zijn onderbroek nat.
Hotel gevonden en het is poepiechic. Een Spaanse hotelketen en het verschil met de Cubaanse hotels is gigantisch. Niet erg, want met dit weer en een week onderweg wel zin in een beetje me time. Wasje in het bidet gedaan en lekker in bad gaan zitten. Eric heeft net drie kwartier op de computer beneden voetbaluitslagen proberen op te zoeken en wat andere dingen op internet, maar niets is gelukt. Het is zo traag, dat de pagina verlopen is voor je ergens bijkomt. Alleen op elsevier.nl hebben we gelezen dat er een regeerakkoord is.

Volgens de lokale mensen hebben ze trouwens nog nooit zulk weer meegemaakt in mei. Schijnt een storing te zijn in de Cariben waarvan ze niet weten of het snel overgaat. Overmorgen zouden we richting het strand, duiken en zwemmen, maar dat valt nou nog maar te bezien. Ik weet nog dat we in Australië midden in de woestijn bij de Uluru rots stonden toen het me toch begon te gieten.... Hadden ze ook nog nooit meegemaakt. Ik hoop niet dat dit een patroon gaat vormen :-). 'Nee hoor in Cuba is het altijd warm en als het regent is het binnen twee uur weer blauw. Ik hoor het ons nog zeggen', hoor ik Eric net mompelen voor het raam. Tjsa...

Toch voelt het net een beetje minder als onze vakantie in zo'n hotel. Opeens is er weer internet, hoewel je soms 20 minuten moet wachten op de volgende pagina. Als je dan een verkeerde letter hebt ingetypt baal je wel hoor. Trinidad nog niet gezien, want na het eten door de regen maar terug gelopen. Het leek uitgestorven op straat, hoewel het nou voor het plein volloopt met vooral jongere mensen die nog even uitgaan. De regen is heel even gestopt. Geeft toch hoop.

Net gegeten in een staatsrestaurant waar weer een Transtur bus vol Fransen binnen zat. De chauffeur keek steeds vol verlangen naar de billen van de reisleidster en de vrouw die ons bediende zag eruit of ze met Fidel en Che samen in de Sierra Muestra had gevochten in 1959.
Armen als een bootwerker en een niet al te vriendelijk uitstraling. Duidelijk niet ingenomen met ons kapitalistische medemensen.

De twee gitaristen die de groep hadden toegespeeld, begonnen nog aan een priveconcert voor ons en een stel Fransen, maar dat werd af en toe bruusk onderbroken door het gekletter van de borden en glazen die Cubaanse Brunhilde op de tafels smeet. Het werkte nogal op de lachspieren, alleen niet die van haar. Ik denk dat die het uberhaupt niet meer doen...