We vertrekken uit Santiago... en eigenlijk uit Cuba

Petra's verjaardag en wevertrekken uit Santiago, de omgeving is vol van groene heuvels vol palmbomen, groener dan groen, veel mooier dan de omgeving van Havana. Weer over dezelfde autopista als gisteren (nu alleen gepland :-) ), zoeken we de weg naar Holguin. Aan de andere kant van de 'snelweg' loopt een geitenhoeder, en verderop twee vrouwen in een druk gesprek tussen de twee banen door. Met dit verkeer zou ik me ook geen enkele zorgen maken, want snelverkeer (lees auto's) is er eigenlijk nauwelijks. Ze zijn gewoon king of the road!

Voor we gingen nog wat kaarten gekocht in het hotel van wat oude zwart witte foto's van Che Guevarra en Fidel. Die vindt je hier overal, breed lachend met een dikke sigaar of vissend met een vriend. Hoeveel mensen hier wel niet een tattoeage van Che Guevarra hebben, is echt ongelofelijk. Ik noemde al de jongen met de stropdas, maar ook (oudere) vrouwen hebben waaiers waar zijn foto opstaat, schilderingen op muren, die man is de echte held van Cuba. Tenminste waar ze zich het meest mee vereenzelvigen volgens mij en ik moet toegeven, zelfs op een foto is ie innemend. Ik mocht afrekenen bij de vrouw achter de balie. Die snapt al dagen niks van mijn internetgebruik. Ze kan er zelf niks mee zegt ze. Mijn birkenstocks heeft ze wel gezien en hoeveel die kosten in Nederland. Die prijs schrikt ze toch van, als ze niet zo klein was had ze ze van mji mogen hebben. Ik vind ‘r echt heel grappig!

Zo zeg, vlak voor ons sprong ineens iemand de weg op die met twee dode kalkoenen begon te zwaaien, in ieder hand één. Ik ik schrok me dood, Eric lachen....
Ondertussen alweer afslagen genomen die je in Nederland niet zo zou herkennen, maar Eric begint te wennen volgens mij. Het enige dat ze hier goed aangeven is als je een regio uitrijdt of inrijdt, dat staat altijd als een soort monument aangegeven. Maar een dorp mag je alleen naar raden :-).

We zitten nog een beetje op te noemen wat zo typisch is aan Cuba. De identiteitskaartjes die iedereen heeft omhangen, vaak is het gewoon een parkeerwachter. Of nog een mooi beroep, als je een toegangskaartje hebt gekocht, want voor alles betaal je bijna entree, slentert er iemand naar de volgende deur om je kaartje af te scheuren. Een kaartjesafscheurder dus, die hebben ook altijd zo'n kaartje om.

Ook het verschil in dorpen qua revolutionaire uitignen. Sommigen zijn duidelijk fanatieker dan anderen of ze hebben een hele actieve C.B.R. organisatie, met overal de sectorleiders om wiens huizen dan echt op elk rotsblok wel iets staan als: 'Viva Fidel', 'Socialismo siempre', 'Venceremos'....

Wist je dat ze hier zelfs nog op de bussen, pro revolutionaire teksten zetten. Het gekke is dat de meeste 'officiële' bussen die we zien rijden, bijna leeg zijn, terwijl de enorme trucks die ook stoppen vol zitten met mensen. Ik denk dat dat beeld me wel het meeste bijblijft van Cuba. Die vrachtwagesn vol met mensen en al die mensen op straat, die ergens op wachten. Wat nog meer:

• Overal kraampjes langs de weg die fruit en groenten verkopen.
• Groepjes kinderen in schooluniform die van en naar school lopen.
• Vrouwen met paraplus boven hun hoofd die volgens mij overal in de wereld vandaan komen en in Cuba terecht zijn gekomen.
• Heel veel Lada Niva's
• Auto's met de motorkap omhoog op elk punt van de weg.
• De hartelijkheid van Cubanen, en hoe ze met elkaar omgaan, nooit gestresst, altijd praten
• De idiote leuzen die echt overal geschreven staan.
• Altijd ergens muziek
• Aasgieren die door lucht scheren overal op het eiland.
• Enorme ossen langs de weg en op de velden.
• Paard en wagen op éénbaanswegen die al het verkeer ophouden, maar niemand die inhaalt.
• Camarones (garnalen) met rijst
• Het gevoel dat je 50 jaar terug bent in de tijd....

Ik denk dat we de lijst nog wel kunnen aanvullen en misschien doen we dat nog wel een keer. Nu naar het resort, waar denk ik weinig verhalen vandaan zullen komen. Maar wie weet.

Voor ons in ieder geval weer een mooie herinnering, samen met alle foto's die we hebben gemaakt. Terugkomen...? Ik denk het niet, maar bloednieuwsgierig naar hoe het gaat worden. Dus mocht je nog eens gaan in de komende jaren, kom het ons vertellen. En misschien wil Eric nog wel een sigaartje :-).

Dag 2 in Santiago, even naar buiten...

Eric kan er maar niet over uit dat niemand hem heeft gesms-t dat het kabinet gevallen is. Ik denk dat ie als de dood is dat het Socialismo ook in Nederland aan de macht komt :-). Ik heb hem verteld dat hier duidelijk een rol voor hem ligt en dat dit het moment is om naast zijn Mark te gaan staan. Gewoon vechten voor je idealen schatje, daar komt het op neer, kijk maar om je heen.

Ondertussen blijft het raar weer, want het is de hele middag grijs gebleven gisteren met regen.Het park was leeg en geloof me dat gebeurt niet snel. Tot 5 uur was het aan het regenen, dus we hebben een uurtje verhalen op het blog gezet, gelezen en beetje gelummeld zou Kitt zeggen. Op ons terras (de vluchthaven noemen we het nu) zaten weer de raarste stelletjes. Eric gaat op zoek naar de site waar je de Cuba escortservices voor een week kan boeken. Hij is vrij overtuigd dat het zo gaat. Voorlopig zitten we echt met open mond te kijken hoe mannen echt schaamteloos gaan zitten met kindvrouwtjes vervolgens nauwelijks een gesprek met ze kunnen voeren. Wat wil je ook, moet je elkaar naar je hobbies vragen of hoe weinig brood had je vorige week terwijl ik me vol zat te vreten in Italie Spanje of Zweden Dat zijn de nationaliteiten die we tot nu toe voorbij hebben zien komen. Ja hier kan ik nog uren over doorgaan, maar dat zal ik niet doen....

's Avonds weer in een heel raar restaurant gegeten. Santiago 1900, weer zo'n pand dat op zichzelf al een museum zou zijn. Toen Eric zijn bistec rojo bestelde moest het meisje wel erg lachen. Poco cucinado gaan we volgende keer proberen. Maar het resultaat was goed. Ik ben bang dat ik gewoon nog een week garnalen moet eten, want alles daarbuiten word ik niet vrolijk van. Te vet, of te doorbakken of gewoon, geef mij maar bonen!! Heerlijk en lekkker makkelijk.

Daarna weer naar de Casa di Trova waar onverwacht de Latinos Americanos binnenkwamen, de lokale Hells Angels gok ik zo. Klassiek gekleed in zwart leer en met staartjes. Naast ons zaten twee vriendinnen (gokte ik ook), de ene duidelijk te zwaar en steeds bozer omdat de ander constant werd gevraagd om te dansen. Die avond is vast niet gezellig afgelopen. Maar serieus, soms vraag ik me of iedereen salsales heeft genomen voor ze naar Cuba kwamen! En waarom wisten wij dat weer niet.

Santiago laten we vandaag even achter ons en ik vind het niet erg. Het is verschrikkelijk warm en het centrum heb ik wel gezien. De omgeving van Santiago is ook schitterend en een beetje groen om ons heen is best fijn. Waar het nou mis ging, tussen de leukste stad van Cuba en hoe ik het ervaar weet ik niet. Maar misschien heeft het wel echt met het laagseizoen te maken maar ik denk toch echt dat je als toerist (en je zit niet in een reisgroep) steeds meer last gaat krijgen van opdringerig gedrag.

Eerst naar El Morro, een door de Spanjaarden gebouwde fort aan het begin van de baai van Santiago de Cuba. Het uitzicht over de baai was echt prachtig! Wel bloedheet, dus we waren al snel klaar. Gelukkig waren we vroeg, want er was echt geen kip. Maar niet iedereen houdt tenslotte van forten, ik ook niet eigenlijk.
Daarna naar de andere kant van Santiago, naar de Basilica del Cobre waar de 'Virgin de la Caridad' wordt vereerd. Vanuit heel Cuba komen gelovigen hier naartoe om de zwarte Madonna te eren, de beschermheilige van Cuba. Volgens de legende is het beeld in de 17e eeuw door 3 vissers uit zee gehaald, waarop stond `Y soy la virgen de la caridad` (ik ben de maagd... nou ja je snapt het wel). Je vindt in de kerk ook heel veel aandenkens van mensen die ergens voor willen danken maar ook van mensen die bijvoorbeeld naar Florida zijn gevlucht op vlotten en kleine bootjes. Het beeld van de Madonna zelf zit achter glas en je moet echt goed inzoomen om het te kunnen zien. Als er een mis is schijnen ze op een knopje te drukken waarna ze zich omdraait en met haar gezicht naar de mensen kijkt ?. Voordat je bij de kerk aankomt wordt je overspoeld door mensen die kaarsen en bloemen verkopen die je kunt offeren of een copie van het beeld in echt alle mogelijke formaten.
Daarna weer naar El Morro om te lunchen, want de weg naar het strand konden we helaas niet vinden. We waren alweer onderweg naar Holguin, terwijl we daar pas morgen naartoe moeten! El Morro wisten we wel te vinden en daar kon je heerlijk zitten boven zee. Helaas weer en Transtur bus vol Engelsen, dus geen menu keuze, meedoen of niet, dus dat deden we maar. Was best lekker en heerlijk koel!
Op de terugweg - we hadden toch de auto - gezocht naar een plekje voor vanavond. We reden door de buurt waar we gisteren niet meer aan toe waren gekomen door die enorme wolkbreuk. Ineens rij je dus in een prachtige buurt met allemaal vrijstaande huizen met tuin en omheining. Weer compleet anders dan het oude centrum, dat hoewel er bijna alleen maar weer prachtige oude huizen staan, wel vrij arm overkomt. Het woord onderhoud kennen ze hier niet, zei Juan en dat is vaak wel waar het om draait. Alles gaat kapot omdat het niet wordt onderhouden. Waarom niet, ga ik geen uitspraak over doen, maar waarschijnlijk te duur of gebrek aan materialen, wat natuurlijk samenhangt.

We zagen vanmiddag een bord hangen in het Spaans, Blokkade is de grootste genocide in de geschiedenis. Nou dat is lekker dan als je daar als Amerikaanse toerist met je zojuist aangeschafte strohoedje mee wordt geconfronteerd. Misschien een tikje dramatisch, maar dat het mag stoppen, ja daar ben ik het helemaal mee eens!

Onze 1e echte dag Santiago (de rust is weergekeerd)

Er is niks raars aan het weer weten we nu. De 1-2 uur per dag dat de hemel naar beneden stort is eigenijk heel normaal voor de tijd van het jaar. De wind was alleen extreem, maar die is er vandoor. We zijn net een taxi ingevlucht naar het hotel. Iedereen op straat probeerde onder een afdakje te staan en mensen liepen bijna tot hun knieën in de plassen. Het afvoersysteem werkt hier ook niet heel goed. Maar als het droog is, zakt het water wel meteen in de grond. De taxi had werkelijk alle lichtjes branden op zijn dashboard en bij elke kruising moest de arme man opnieuw starten omdat hij afsloeg. Zelf zat ie er niet zo mee.

Gisteravond gezocht naar een leuk restaurant, en uiteindelijk maar een soort bar ingelopen waar Annette en Juan (bleek later) tegenkwamen die we ervoor in Camaguey hadden gezien. Was echt heel erg leuk en wat een verschil om iemand bij je te hebben die vloeiend Spaans spreekt. Eindelijk heb je contact met de mensen die er werken en hoor je wat verhalen. De ober was een mooie grijze donkere man in een te groot zwart pak en rode stropdas. Verder speelde er een band, waarvan de zanger ons uitgebreid de geschiedenis vertelde van de Son muziek uit Santiago en hoe die ontdekt werd in Amerika via de Amerikaanse mafia in Havana. Daarna speelde de band enthousiast de nummers ter verdere uitleg, maar nee we wilden nog steeds geen CD.

Juan en Annette kwamen uit Eindhoven, drie maal raden waar het gesprek dus over ging..., juist PSV. Hij was toen hij begin 20 was vanuit Chili als verstekeling op een boot naar Europa gevlucht voor het regime van Pinochet en is uiteindelijk in Nederland terechtgekomen. Ze werken nu allebei bij de gemeente Eindhoven, waar ze elkaar dus hebben leren kennen. Mooie verhalen gehoord over hun werk, familie, de reis.

Na het eten naar het Casa de Trova gelopen, de plek waar elke avond bands spelen (vanuit de staat georganiseerd). Aan de entreeprijs weet je meteen hoe goed ze zijn. Ondanks de korte broek van Juan mochten we door naar boven. De band speelde al lekker en Annette was ervan overtuigd dat ze de zanger al in Havana had gezien, maar ook daar zullen we nooit achterkomen. Vanaf het balkon langs de zaal keek je zo op straat naar ons hotel en aan de tafeltjes zat iedereen lekker wat te drinken of te dansen. Weer een paar hele interessante combinaties gezien van blonde vrouwen met donkere jongens, je kijkt je ogen uit! Ze geven je graag even dansles voor een drankje of wat. Ook weer wat te vieze oude mannen gezien met meisjes aan hun arm. Blijft bizar.

Ik geloof trouwens dat het riool het een beetje zwaar heeft, er komt me toch een lucht de kamer inwaaien van buiten :-)

We hadden het nog over de twee mannen gisteren in Camaguey met dat meisje. Juan had aan het meisje achter de kassa gevraagd of ze Spaans spraken, maar dat was inderdaad niet zo. Toen hij zei dat dit toch niet normaal was, gaf ze geen krimp. Zelfs toen hij zei dat het haar ook had kunnen overkomen, leek 'r ook helemaal niks te doen. Als je elkaar niet eens in de gaten houdt, nou ik weet niet of dat onder voorbeeldig burgerschap valt... Zeker in Santiago schijnen ze die 'mensenhandel' echt met lede ogen aan te zien en nachtclubs en discotheken worden vaak gesloten omdat je over de jiniteras (oplichtsters / hoeren) heen moet lopen. Ik kan als test Eric straks even een rondje over het plein laten lopen, maar ik denk dat ik wel weet wat er gebeurt!

Vanmorgen dan eindelijk naar het Balkon de Velasquez gelopen en het uitzicht was eigenlijk niet beter dan vanaf het dak van het hotel, maar wel te grappig dat het hek weer dicht was en iedereen die eraan kwam, wel even de sleutel ging halen. Tenslotte 1 CUC voor het maken van foto's betaald, dus ook maar ééntje genomen, maar het was het niet echt waard eerlijk gezegd. Overal moet je hier voor foto's betalen, of soms zelfs 5 CUC om te mogen filmen. Gekke jongens die Cubanen, of slimme jongens, ik weet het niet. Dezelfde man als gisteren was er ook weer, en zijn kinderen waren heel blij met de jojo-s. Hij zelf vond het ook wel wat... Yo, yo-yo, moest ie zelf om lachen. Wilde wel weer een restauant voor ons regelen, en vertelde dat hij een fles olie kreeg als hij gasten naar een restaurant brengen. Iets wat vast niet te betalen is, want ze hebben het erover of het goud is.

Daarna naar het Museo de Luche Clandestino, nou als er 1 museum is waar je echt naartoe moet in Cuba is het dat wel. Het is het huis waar Fidel Castro in gewoond heeft nadat ze de strijd van Battista hadden gewonnen. Het vertelt eigenlijk het hele verhaal dat tot de revolutie heeft geleid en over de martelaren die tijdens de strijd zijn gestorven. De zwart-wit foto's zijn echt prachtig, het begint met de studentendemontraties na de Moncadakazerne, de mannen die in de jaren daarna gestorven zijn met wat persoonlijke spullen en foto's als ze door kogels doorboord op straat liggen. Een ervan lag met zijn armen gebroken die hij voor zich had gehouden ter bescherming.

Vooral de foto's in de Sierra Maestra 1956-1958, waar je Fidel, Raul Castro en Che Guevarra omringd ziet door hun comandanten en - wat ik ook niet wist - heel veel vrouwen die net zo hard meevochten. Je ziet hoe ze van daaruit alles controleerden en voorbereidden. Hele communicatienetwerken met de originele radio's, zelfgebouwde stengun's, molotovcocktails. Ook heel veel plakkaten, publicaties en bijvoorbeeld een brief van Fidel en Che ondertekend door alle commandanten naar Frank Pais, één van de eerste revolutionaire strijders (en zo jong nog). De brief kwam na de dood van zijn jonge broertje, neergeschoten door het leger voordat hij een bijeenkomst wilde verstoren van Battista hier op het plein in Santiago.

Te veel om op te noemen dus, maar voor het eerst dat je een goed beeld kreeg en heel gaaf om te zien. Een enorm scheelkijkende Juan die steeds Yah Man zei, heeft in zijn beste Engels geprobeerd het hele verhaal te vertellen wat we zeker voor 80% hebben kunnen volgen. Hij kon ons morgen ook nog wel ergens heen brengen als we wilden, was ie toch vrij en veel eten deed ie niet. Alleen wat bier was goed.

Vanmorgen heeft Eric nog met 1 van die in je nekspringende jongens staan praten voor het hotel, dat we echt geen behoefte hebben aan hun diensten. Die legde vervolgens weer uit dat de 1 à 2 CUC die toeristen geven - en voor ons niks voorstellen - ook voor hen al vrij weinig waarde heeft. De commissie die ze krijgen als ze iemand een restaurant in krijgen of een casa particulares, dat levert pas geld of spullen op. Het blijft irritant gedrag, maar hier ontkom je er toch niet aan. Ik denk dat ze ons nou wel met rust laten in ieder geval.

Oh ja en welke imbeciel hier is gekomen en ze heeft leren zeggen: 'Kijken, kijken niet kopen, frikandellen en kroketten lekker, lekker'. Ontzettend niet bedankt!

Ik kan het nog steeds niet geloven....

Santiago de Cuba ... nou zeg. Ik heb een boel meegemaakt maar nog niet dat Eric door 5 gillende zwerfsters is aangevallen om een flesje andrelon shampoo. Het hele Cepedes plein was in rep en roer, politie erbij, iedereen gillen en onze tas met kadootjes voor kinderen is kapotgerukt en leeg. Er lopen nu wat mummelende vrouwen met mijn jojo's en bellenblaasflesjes. Ik kan het nog steeds niet geloven...

We waren rond 2 uur dus in Santiago de cuba en werden weer door een vrouw naar ons hotel gebracht. Muchos gracias is alles wat ze wilde, niks geen pesos of shirtjes deze keer. Hotel helemaal leuk, midden op plaza Cepedes, prachtig terras iets boven het plein waar we even bijkwamen. We waren al gewaarschuwd door de verhalen dat alles wat jiniteros of jiniteras moet voorstellen op dit plein rondhing (ja het blijft een beetje de rode draad van onze vakantie). Nou dat zou best eens kunnen, want je wordt echt het moment dat je de laatste tree neemt vanuit het hotel, meteen aangesproken door je nieuwe beste vrienden. Gek word ik ervan!! In Havana had ik het idee dat je er nog langs kon lopen, maar hier kreeg ik er een enorm opgejaagd gevoel van. Als je 1 seconde te lang op de kaart staat te kijken of op een straathoek staat, heb je weer iemand aan je broek hangen. Op een gegeven moment zijn we maar koffie gaan drinken om even bij te komen.

Vlak daarvoor hadden we nog na een museum hier aan het plein, gezocht naar de Balcon de Velazques, maar konden het niet vinden. Van daar scheen je een prachtig uitzicht te hebben over wijk El Tivoli en de baai beneden. De zoveelste hele vriendelijke man wilde ons wel even waar het was, maar daar aagekomen was het gesloten. Als troost kon hij ons nog wel naar een maquette van de stad brengen, maar we waren wel even klaar met meelopen. Toen Eric hoorde dat hij 2 jonge kinderen had wilde hij wat dingetjes uit de auto halen om voor ze mee te geven. Op weg naar het hotel werden we nog voorgesteld aan zijn vrouw die de deur bewaakte bij de school om de hoek, en daar zouden ze op ons wachten.

Nou toen gebeurde het. Voor het hotel wilde Eric wat uit de tas halen die achterin zat, toen hij een te schattig kindje zag en haar ook iets wilde geven. Ik zweer het je, binnen een halve seconde stonden er echt 5-6 gillende vrouwen naar hem te graaien, ik schrok me dood. Zelf stond ik al op het terras bij het hotel omdat ik door datzelfde te schattige kindje met haar moeder net was gevraagd om zeep uit het hotel en daar had ik even geen zin in. Echt het hele plein liep vol en terwijl Eric al uit het zicht was verdwenen, begonnen de vrouwen elkaar toch uit te schelden en te slaan, haren trekken, je weet niet wat je zag en dat alleen maar om die paar flesjes shampoo en zeep en wat kinderspeeltjes! Ik ben maar een beetje beschaamd achter de pilaar gaan staan, want voelde me toch medeverantwoordelijk voor de commotie. Dacht dat iedereen naar me keek! Het duurde zeker 10 minuten en wat politieingrijpen voor alles weer normaal was. Daarna waren we allebei zo opgefokt dat we dus in die koffiezaak terecht kwamen. Onderweg kwam er nog een rastafari Cubaan op me af die me good luck wenste en peace and love. Hij zei dat hij alles net had gezien, maar niet zo was als de rest en geen interesse had in mijn geld. Volgens mij heb ik hem ook heel argwanend aangekeken en dacht later `Erg toch dat je zo opgefokt wordt?!`

Maar volgens mijn wijze man is dit elke keer zo als we een stad inkomen en gaan we gewoon morgen weer op weg, want er is nog genoeg te zien, dat is waar. Misschien moet je ook wel acclimatiseren in zo'n stad en weer even wennen hoe de regels zijn. Maar wat een middag....

Op weg naar Santiago de Cuba

Onderweg naar Santiago, de laatste echte plek voor we nog een paar dagen strand doen. Vanmorgen wakker gemaakt door zingende kinderen die een soort moederdagvoorstelling gaven onder ons raam. Dat is weer eens wat anders dan fluitende vogels :-).

Iemand van het hotel heeft ons weer naar onze auto gebracht, die gewoon om de hoek bleek te staan en onze vriend stond al klaar om ons weer de stad uit te fietsen. Hij vroeg Eric nog om een t-shirt dat ie misschien niet meer wilde, maar die drie hadden we net ergens anders al achtergelaten. Schoenen ruilen wilde hij ook wel, maar dat ging dan weer net even te ver. Als je de stad zo uitrijdt is het eigenlijk net of je een hele oude omgeving met prachtige koloniale huizen ruim 100 jaar later weer ziet maar dan met de Cubaanse (arme) bevolking van nu die erin woont en omheen loopt. Dat zou nou een mooie fototentoonstelling 'Vroeger' en 'Nu' zijn,

Nog wat van de geschiedenis doorgenomen. Hoe langer je hier bent hoe meer je ervan begrijpt en alle stukjes op zijn plek vallen. Nu over de jaren 90 gelezen toen Cuba het heel erg zwaar had door de val van het Sovjet blok en de Sovjet Unie. Er waren mensen die toen op water en suiker leefden, er zijn ook verhalen over CBR vergaderingen waarin wordt opgeroepen te stoppen met het eten van de honden en katten die op straat leven. In dat decennium hebben ze ook de dollar als legaal betaalmiddel geintroduceerd zodat er lekker veel dollars in de staatskas zouden rollen door het toerisme. Er waren dollarwinkels, dollarhotels, dollarrestaurants... Blijkbaar was dat ook de tijd dat ze steeds meer private ondernemingen toestonden en mensen land gaven om ze te motiveren meer te gaan produceren. De basis van de afbrokkeling van de revolutie denken sommigen, maar die revolutie is voorlopig nog wel even aan de gang. Je hoeft hier echt nog geen kritische noot te geven op de regering, want je wordt gewoon nog opgepakt. Er zitten nu nog ruim 50 mensen vasat van de Varela opstand in 2004 waar om vrije verkiezeingen gevraagd werd. ik vraag me af hoeveel Cubanen er nou in totaal naar Amerika (of Canada) zijn gevlucht sinds de revolutie begonnen is. Op piepkleine bootjes de golf overgestoken. En hoeveel hebben het niet gehaald?

Ze staan hier nu nog gaten te vullen met emmers met teer en steentjes. Ik kon even niet ademhalen zeg, laat staan dat je met die emmers moet zeulen! Ik ga weer even stoppen, want de weg wordt nogal hobbelig en de toetsen wiebelen voor mijn ogen. Tijd om weer even om me heen te kijken. Ik zag trouwens net twee mannen op een fiets voorbij komen met een varken achterop gebonden en de ander had een geit. We horen hem nu nog mekkeren! Als Paula het zag....

Camaguey... (Ka-ma-gwee)

Ga nooit naar een Cubaanse stad in het laagseizoen als je denkt ongeveer de enige toerist in de plaats te zijn. We zijn loslopende prooi. 500 bicitaxis op misschien 10 toeristen is teveel aandacht voor ons. Na ons gezapige resort was dit wel even slikken. Zo erg dat ook ik volledig uit mijn slof schoot toen even of andere gebrekkig Duits sprekende man op bordeelsluipers en een nep lacoste shirt ons de stad door sleepte omdat we een adres zochten. Daarbij wenkte hij nogal dwingend met zijn handje en riep steeds 'Komm, komm' (nee dat klinkt echt anders dan Come, come, werkte als een rode vlag bij mij in ieder geval...).

Geen idee waar we naartoe gingen, en ineens was ik het zat. We hadden daarvoor al 20 minuten naar een paladar gezocht voor vanavond, maar de straatjes van Camaguey zijn echt een raadsel. Ooit zo opgezet in een poging het toen nogal aantrekkelijk welvarende stadje tegen de piraten te beschermen. Ze hebben het stratenstelsel zo ingewikkeld gemaakt dat je er bijna wel in moet verdwalen. Nou dat lukt bij ons toeristen ook erg goed moet ik zeggen. Volstrekt onmogelijke bochten en straatjes zorgen ervoor dat je nooit echt weet waar je bent of welke richting je oploopt. Eric zag mijn woeste blik in ieder geval en heeft de man duidelijk gemaakt dat we niet verder met 'm 'opliepen' en dat ie maar alleen verder moest sluipen ;-). Dan vind ik hem zo geweldig..!

Toen we aankwamen in de stad was het weer zoeken naar de goeie ingang, maar al snel hadden we weer zo'n snelle jongen naast ons fietsen die vroeg waar we naartoe moesten. 'I bring you... 'en vervolgens sjees je de stad door achter die fiets aan en snel ook nog. Voor je het weet wordt je dan ergens een parkeerplaats ingeleid waar een man staat met een papiertje waarop staat geschreven 'Officiele parkeerplaats Hotel Gran Casa', maar dan in het Spaan, zit je op een bicitaxi met al je koffers en sta je opeens voor je hotel. Weet je wat het is, je kunt heel moeilijk doen, maar dan doe je er waarschijnlijk een uur langer over en vaak werken de hotels samen met dat soort jongens. Eric noemt het een systeem, waar je heel achterdochtig over kunt doen, maar wat uiteindelijk zelfs voor ons alleen maar handig is.

Aangekomen in het hotel blijkt de lift kapot en er is vandaag helaas ook geen demonstratie schoonzwemmen in het zwembad, zoals beloofd in de rough guide. Nou moe. De jongen achter de balie had een Che Guevarra stropdas om en de rest van het personeel had meer oog voor elkaar dan voor de gasten. Maar kun je het ze kwalijk nemen in zo'n land? Dan maar de stad even verkennen maar dat viel dus tegen. We gaan het hier niet vinden hoor dacht ik meteen. Je ziet dat het een mooie stad is, Camaguey staat ook op de Unesco lijst, net als Trinidad, maar je kunt er soms moeilijk doorheen kijken als op elke hoek iemand naar je staat te fluiten of roepen. Uiteindelijk maar gevlucht naar het dakterras van het hotel waar we de stad van bovenaf hebben bekeken.

Vanavond in een soort tapasbar gegeten en het was heerlijk relaxed. Aan alle kanten keek je de straat op en het is echt opvallend, maar iedereen die voorbij komt ziet er zoveel rijker uit dan we tot nu toe hebben gezien. Om de zoveel tijd komt er een superstrak geklede jongen of jongens even kijken of ze nog wat kunnen regelen. Twee Nederlandse meiden zijn meteen gespot. Trouwens voor het eerst dat we Nederlanders tegenkomen en zelfs nog een stel uit Eindhoven. De man komt uit Chili, maar de vrouw is Nederlands. We vangen wat op over wat we vanavond al een beetje met scheve ogen hebben bekeken. Twee blonde mannen met een heel jong donker meisje. Maar echt een meisje meisje. We hebben nog wat grapjes gemaakt over sextoerisme, maar volgens de Chileen waren het Zweden en wat doen die met zo'n meisje. Hij had het erover dat sommige mannen langs de schoolpleinen lopen om zo meisjes op te pikken. We kunnen het bijna niet geloven, vangen ook alleen maar flarden op, maar toch...

In ieder geval is de stad 's avonds een stuk vriendelijker dan overdag. Rijk ook en een beetje on-cubaans. Wij hebben in ieder geval een hele relaxte avond gehad en gaan zo naar bed. Morgen de finale, Santiage de Cuba. Het einde komt in zicht, bizar. Maar nogmaals, we zijn allebei zoals we net zeiden zo blij dat we naar Cuba zijn gegaan, ook al zijn we ook kritisch en is het af en toe best wennen!! Het is echt een bijzonder land en we blijven doorfantaseren wat er mee gaat gebeuren. Wat als de dubbele munteenheid verdwijnt, hoe worden de mensen dan nog betaald. Kan dat wel, of zakt het hele land in een recessie? Hoe lang gaan de Amerikanen nog door met hun boycot, komen we hier ooit nog terug? Nou ja van die dingen dus :-).

Onderweg naar Camaguey....

Weetje 1: Guantanamo Bay moest ooit gedwongen onder het Platt Amendment aan Amerika worden verpacht als land voor een marinebasis. De pacht kan alleen beëindigd worden met instemming van beide partijen, tot dan betalen de Amerikanen 2000 gouden munten per jaar (of iets wat daarvoor doorgaat?). Fidel weigert echter sinds het begin het pachtgeld te innen en bewaart alle cheques voor het nageslacht in een afgesloten bureaula :-).

Weetje 2: Om Cuba heen liggen meer dan 4000 eilandjes. Sommigen piepklein en een paar ook bevolkt.

We zijn ontsnapt! Weer onderweg over de dam naar Camaguey. Eric begon net te wennen aan de butlers en bellboys, dus het was precies op tijd. Na 2 dagen strand, snorkelen en heel veel harde wind gaan we zo op weg naar Camaguey. Eric heeft vannacht geen oog dicht gedaan door het vreselijke bed hier, die ligt nog op het balkon beetje bij te komen. Ik ben dolblij dat we straks weg kunnen. We zijn duidelijk geen resort tijgers. Drie keer per dag verkleden om dan hetzelfde rondje te maken naar het restaurant, de bar en het zwembad (of zee). Vreselijk! Je kunt hier ook nergens naartoe, want je zit op het puntje van een schiereiland met een dam van ruim 50 kilometer voor je weer in de normale wereld bent. Ik zeg start de Geely en we gaan ;-). Nog even de tank volgooien, want je weet in Cuba nooit of je een tankstation tegenkomt, dus als je er een ziet, kun je beter maar tanken. Als we met 50 CUC willen betalen vraagt de man om een paspoort 'If you pay with the big cash...' Seriously?

We gaan niet meer over de snelweg, want terug naar Santa Clara is al bijna 100 kilometer en de weg naar Moron schijnt goed te zijn, langs een nationaal park en nauwelijks dorpjes, dus hopelijk rijdt het lekker door. Nu weer over de dam met alle eilandjes eromheen. Deze keer waren we al na 5 kilometer verdwaald. De C weg die we moesten hebben was onverhard en had ongeveer elke meter een kuil in de weg. Toch maar even vragen aan twee mannen op een tractor. We zaten dus inderdaad niet goed, via onze hobbelweg weer terug naar de dam en nu dan in de goeie richting. We gingen dwars door de bananenplantages en palmbomenplantages, door valleien en heuvels, net zo groen als Vinales, alleen zijn de huizen wat mooier en lijken de mensen het beter te hebben. Langs de kant van de weg zie je echt overal, maar dan ook echt overal revolutionaire leuzen. Zelfs mensen met bustes in hun tuin van 1 van de martelaren en geloof me een tuin is hier een paar boompjes en wat gras en kippen bij een huis van misschien 2 kamers, met wat houten luiken (soort shutters) zonder ramen en een veranda. Dat je dan zoiets neerzet is bijna bizar.

Vandaag ook weer 5 uur onderweg, dan heb je 300 kilometer afgelegd. Morgen hetzelfde van Camaguey naar Sanitago de Cuba. Zelfs op de wegen die waar je 80 of 100 mag rijden, sta je af en toe stil omdat er een os over de weg slentert of een paar aasgieren een dood dier van de weg af pikken, een vrachtwagen vol mensen voor je zit en je door de uitlaatgassen de weg niet meer kan zien. Kan ook dat er ineens een paard en wagen voor je zit. Ik zeg verzin het en het gebeurt!

Hoe dichter we bij Santiage de Cuba komen, hoe meer alles is gelinkt aan de 26 beweging, of de 26-7 beweging. 26 juli 1953 was, de datum dat Fidel zijn eerste poging deed om het Battista regime omver te werpen. Totaal mislukt, 1 grote flop, maar hij was in 1 klap de held van Cuba. Voordat hij naar Mexico ging nadat hij was vrijgelaten uit de gevangenis zette hij de M-26-7 beweging op om de revolutie voor te bereiden, met commandanten die verantwoordelijk waren voor bv. Sabotage en acties, financien enz.

Bijna aangekomen, we hebben de dag weer op koekjes en water gedaan, want elke keer dat we een parador zoeken (cubaans openlucht wegrestrauant) is die in geen velden of wegen te bekennen natuurlijk. Net nog een auto gepasseerd die door zijn achterwiel is gezakt, wordt waarschijnlijk weer opgekalefaterd en rijdt binnenkort weer tussen de paarden.

Tijd om weer naar Cuba te gaan...

Ik ben een kreeft, zo rood kan ik me niet meer herinneren. Vanochtend in de regen gaan ontbijten en watje als ik ben, de snorkeltour overgeslagen omdat het regende. Ik had het gewoon koud! Maar daarna werd het gelukkig helemaal fijn, Gesnorkeld tussen echt prachtige vissen, heerlijk windje en ook nog zon. Dat was dus de nekslag, dat windje, want niks in de gaten van wat er met mijn huidje gebeurde. Laatste keer dat ik er zo uitzag heeft Petra me hard uitgelachen ik heb de foto's nog waar ik een Nederlands vlag probeerde uit te beelden met mijn blauwe short en witte buik. Peet dan weet je hoe ik eraan toe ben :-).

Verder na 1 dag al helemaal kriegel. Wel lekker is dat we even twee dagen uit Cuba zijn en dat is stiekem even prettig. Het is af en toe best heftig zo rond te reizen door een land dat zover afstaat van waar je zelf vandaan komt. En even echt vakantie vieren is ook fijn, maar de tegenstelling met wat we tot nu toe gezien hebben is af en toe schrijnend en genant. De gasten die hier enig met de serveersters op de foto gaan en bonen met rijst eten omdat het 'Cuban night' is en dan thuis zeggen (deze mening is volledig subjectief) zo lekker lokaal gegeten te hebben en zo leuk met de Cubanen te hebben gepraat. Ja cynisch hè, maar als we vragen waar de man die onze tafel bedient woont, zegt hij Santa Clara. 5 uur reistijd per dag. Hij geeft toe dat het best pittig is, maar als je bedenkt dat je in het toerisme in 2-3 dagen meer kan verdienen aan fooien dan aan een maand staatssalaris, snap ik dat je het ervoor over hebt. Je kunt ervoor zorgen dat je familie een beter leven heeft, extra eten, kleding, meer luxe artikelen. Toerisme is momenteel verantwoordelijk voor 80% van de economie in Cuba, naast suikerriet en tabak, die de volgende belangrijkste zijn.
In ons reflectiemomentje zei Eric vooral geleerd te hebben dat we hier niet horen. Ik snap wel wat hij bedoelt. Het gekke is dat we allebei heel goed begrijpen dat je dit land voor altijd in je hart sluit en dat sommige mensen niet weten hoe snel ze weg moeten komen. Je word echt af en toe gek van het feit dat iedereen wat van je wil, maar hé wat zou jij doen?! Eric zou een prima jinitero zijn in Cuba, alleen is hij hier niet geboren. We vinden het echt jammer dat we geen Spaans spreken, want we hadden zoveel meer met mensen willen praten hier. Dit land leer je pas echt kennen als je met de mensen praat. Nou is Eric sowieso niet iemand die doorloopt als hij aangesproken wordt, dus we hebben wel met mensen ontmoet, maar zo beperkt, omdat je niet veel verder komt dan waar je vandaan komt en hoe het gaat. Misschien is dat ook wel de beste manier om hier rond te lopen, want als je ze gewoon een hand geeft, probeert een praatje te maken, verandert de hele 'lastig-val-houding' al heel snel naar eigenlijk superaardige mensen.

Ik zie net op het nieuws dat Moralez een Spaans bedrijf heeft genationaliseerd. Had net gelezen dat de Bacardi familie zo verschrikkelijk boos was toen hun bedrijf in Santiago de cuba werd genationaliseerd na de revolutie. Ze weigerden de compensatie en zijn naar de Bahama's verhuisd. Die familie scheen aardig wat invloed te hebben gehad binnen de politiek hier. Het zijn nu in ieder geval alles behalve vrienden van de huidige regering, die ze zelfs hebben beschuldigd van allereli complotten en steun aan de anti-revolutie beweging, o.a. de varkensbaai. Iets dat de familie natuurlijk van alle kanten ontkent. Ik snap in ieder geval waarom ze nu Havana Club de enige echte rum van Cuba noemen... oud zeer.