Weetje 1: Guantanamo Bay moest ooit gedwongen onder het Platt Amendment aan Amerika worden verpacht als land voor een marinebasis. De pacht kan alleen beëindigd worden met instemming van beide partijen, tot dan betalen de Amerikanen 2000 gouden munten per jaar (of iets wat daarvoor doorgaat?). Fidel weigert echter sinds het begin het pachtgeld te innen en bewaart alle cheques voor het nageslacht in een afgesloten bureaula :-).

Weetje 2: Om Cuba heen liggen meer dan 4000 eilandjes. Sommigen piepklein en een paar ook bevolkt.

We zijn ontsnapt! Weer onderweg over de dam naar Camaguey. Eric begon net te wennen aan de butlers en bellboys, dus het was precies op tijd. Na 2 dagen strand, snorkelen en heel veel harde wind gaan we zo op weg naar Camaguey. Eric heeft vannacht geen oog dicht gedaan door het vreselijke bed hier, die ligt nog op het balkon beetje bij te komen. Ik ben dolblij dat we straks weg kunnen. We zijn duidelijk geen resort tijgers. Drie keer per dag verkleden om dan hetzelfde rondje te maken naar het restaurant, de bar en het zwembad (of zee). Vreselijk! Je kunt hier ook nergens naartoe, want je zit op het puntje van een schiereiland met een dam van ruim 50 kilometer voor je weer in de normale wereld bent. Ik zeg start de Geely en we gaan ;-). Nog even de tank volgooien, want je weet in Cuba nooit of je een tankstation tegenkomt, dus als je er een ziet, kun je beter maar tanken. Als we met 50 CUC willen betalen vraagt de man om een paspoort 'If you pay with the big cash...' Seriously?

We gaan niet meer over de snelweg, want terug naar Santa Clara is al bijna 100 kilometer en de weg naar Moron schijnt goed te zijn, langs een nationaal park en nauwelijks dorpjes, dus hopelijk rijdt het lekker door. Nu weer over de dam met alle eilandjes eromheen. Deze keer waren we al na 5 kilometer verdwaald. De C weg die we moesten hebben was onverhard en had ongeveer elke meter een kuil in de weg. Toch maar even vragen aan twee mannen op een tractor. We zaten dus inderdaad niet goed, via onze hobbelweg weer terug naar de dam en nu dan in de goeie richting. We gingen dwars door de bananenplantages en palmbomenplantages, door valleien en heuvels, net zo groen als Vinales, alleen zijn de huizen wat mooier en lijken de mensen het beter te hebben. Langs de kant van de weg zie je echt overal, maar dan ook echt overal revolutionaire leuzen. Zelfs mensen met bustes in hun tuin van 1 van de martelaren en geloof me een tuin is hier een paar boompjes en wat gras en kippen bij een huis van misschien 2 kamers, met wat houten luiken (soort shutters) zonder ramen en een veranda. Dat je dan zoiets neerzet is bijna bizar.

Vandaag ook weer 5 uur onderweg, dan heb je 300 kilometer afgelegd. Morgen hetzelfde van Camaguey naar Sanitago de Cuba. Zelfs op de wegen die waar je 80 of 100 mag rijden, sta je af en toe stil omdat er een os over de weg slentert of een paar aasgieren een dood dier van de weg af pikken, een vrachtwagen vol mensen voor je zit en je door de uitlaatgassen de weg niet meer kan zien. Kan ook dat er ineens een paard en wagen voor je zit. Ik zeg verzin het en het gebeurt!

Hoe dichter we bij Santiage de Cuba komen, hoe meer alles is gelinkt aan de 26 beweging, of de 26-7 beweging. 26 juli 1953 was, de datum dat Fidel zijn eerste poging deed om het Battista regime omver te werpen. Totaal mislukt, 1 grote flop, maar hij was in 1 klap de held van Cuba. Voordat hij naar Mexico ging nadat hij was vrijgelaten uit de gevangenis zette hij de M-26-7 beweging op om de revolutie voor te bereiden, met commandanten die verantwoordelijk waren voor bv. Sabotage en acties, financien enz.

Bijna aangekomen, we hebben de dag weer op koekjes en water gedaan, want elke keer dat we een parador zoeken (cubaans openlucht wegrestrauant) is die in geen velden of wegen te bekennen natuurlijk. Net nog een auto gepasseerd die door zijn achterwiel is gezakt, wordt waarschijnlijk weer opgekalefaterd en rijdt binnenkort weer tussen de paarden.