Vanmorgen vertrokken naar Cayo Coco en
tot nu toe was het een grote ellende. Halverwege Sancti Spiritu bedacht ik de voucher eens te bekijken, maar ik kon nergens het hotel vinden op Cayo Coco. De plaats die er stond was Villa Clara,
dus geprobeerd onze Yoganda te bellen, maar elke vorm van het nummer draaien leidde tot il numero non existe. Dan maar naar het centrum van Sancti Spiritu om bij Infotur (Cubaanse VVV) te vragen
waar we nou naartoe moesten. Dicht! Dachten even snel een broodje te eten in een lokaal cafetaria, waar Eric meteen gezelschap kreeg van een vrouw die zich sowieso al een weekje of wat niet had
gewassen en in nogal pissig Spaans tegen ons aan begon te praten. De inrichting was ook allesbehalve gezellig en alles was vies. Nou wat ik toen voor mijn neus kreeg was niet wat ik van een broodje
ham verwacht een aadngebraden stukje 'vlees' met daaromheen een in stukjes gesneden knakworstje, maar waarvan weet ik niet. Dat was onze eerste en laatste poging om in een lokaal cafetaria te eten.
Hotel binnengelopen om te vragen hoe we onze hulplijn kondne bereiken, maar die wist het ook niet. Uiteindelijk een ander mobiel nummer gebeld en toen hadden we verbinding met Kenia (een vrouw,
niet het land). Nee het hotel lag niet op Cayo Coco, maar Playa Santa Maria.....
Kon dus weer helemaal van tevoren in de boekjes kijken, maar dat klonk niet best. Een lange avenue
met hotels,, waarachter een stuk gras met winkeltjes en lokale verkopers. Lekker dicht bij Havana vandaar dat het zo druk was. Hip en trendy, oh ja en tijdens het snorkelen had je meer kans dat je
blikjes zag dan vissen. Hoe kon dit nou weer gebeuren!! Na wat gezoek bleek het gelukkig Cayo Santo Maria te zijn, dus weer opzoeken, nou we zatern helemaal in de verkeerde richting. Hotel nog
steeds niet te vinden in de boekjes dus toch nog maar een keer gebeld, want als je op zo'n eliandje zit kom je er moeilijk weer vanaf. Nee was een nieuw hotel dus dat klopte echt. Nou op hoop van
zegen. Eric vond het zo'n verschrikkelijke stad dat ie niet weg wil rijden voor hij zeker weet dat de bagage nog achterin zit. Dat blijkt gelukig zo te zijn. We eten wel wat biscuitjes die we
vanmorgen met het water hebben gekocht (die je trouwens niet weg krijgt zonder een flinke slok water, maar als je trek hebt maakt dat niks uit).
Nu op de snelweg, die nog niet af is en waar 1 helft in 2 wordt gesplitst om toch die paar auto's doorgang te geven. Op de weg staan overal jongens kazen te verkopen midden op de rijbaan en er
worden strepen gezet met 12 man en 8 blikken verf. Maar ook dat went, overal werken veel teveel mensen en zonder enige interesse of motivatie, behalve als het hun eigendom is of particulier
beheerd, zoals de paladars en het restaurant van gisteren. Maar dat is nog steeds zeldzaam in dit land.
Een jongen zijn motor te poetsen langs de kant van de weg en zijn vriendin leest een boekje. Hij mist 1 wiel dat waarschijnlijk aan iemand meegegeven is om te repareren, even wachten dus, maar
zoals ik al zei dat zijn Cubanen gewend, een uur, een halve dag of soms een dag. Ze moeten wel. Eric begint ook al Cubaanse neigingen te vertonen en rijdt met zijn arm uit het raam hangend door
Santa Clara. De volgende stap is volgens hem toeristen lastig gaan vallen en biertjes aftroggelen. Het is een kwestie van tijd :-).
Vanmorgen dachten we nog wat cultuur te doen in Trinidad, maar het enige museum dat open was op maandag, leek meer op een toeristenwinkel, dan een museum. Ze hadden net geverfd, dus we zaten onder
de blauwe vlekken van de trap naar de toren die nog aan alle kanten plakte. Ze zien het als restaureren, maar maken alles weer nieuw i.p.v. terug naar de oude staat. Echt geen gezicht.
Het weer is trouwens nog steeds wisselend, maar af en toe een druppeltje, geen buien meer. Als het droog is, is het ook meteen bloedverziekend warm. Tis een beetje alles of niks zeg maar.
Net een militaire school gepasseerd met kazerne. Er loopt hier van alles in een uniform, lichtgroen, donkerbroen, zwart, blauw. Kies je kleur zou ik zeggen. Overal komt je ze wel tegen bij de
puntos de controlo, wanneer je een stad inrijdt op de snelweg, in Havana bijna op elke hoek van de straat. Morgen is het de 1e mei, dus overal heerst wel opwinding, met speakers zelf in elkaar
geknutselde slingers en veel kraampjes op straat. De helden en revolutionaire kreten vind je nu echt overal op vlaggen en borden`;
- 'Da el combato diario a la victoria segurado'
- 'Hasta la victoria siempre'
- 'Queremos che sean como el Che'
En zo nog tientalen.Alsof ze nog midden in de slag naar de revolutie zitten, maar in feite is het ook een eeuwige strijd die ze volgens ons toch dreigen te verliezen. Op het platteland is de steun
nog groot, maar in de steden wordt de onrust steeds groter. De mensen zijn de offers een beetje zat, ze willen nu ook wel eens een goed leven…
Door Santa Clara gereden, waar Che Guevarra een belangrijke strijd heeft gewonnen, de vlaggen en zijn enorme gezicht gelegd in witte steentje op een heuvel is het eerste dat we zien bij
binnenkomst. Dan naar Remedios en via een controlepunt waar we onze paspoorten moeten laten zien, rijden we over een enorme dam met aan weerszijden de zee. Wij zijn trots op de afsluitdijk, maar
dit is ook niet kinderachtig. Er liggen meer dan 50 bruggen om de waterstroming onder controle te houden, die allemaal genummerd zijn. Dat laatste schijnt ook voor duikers gebruikt te worden als
orientatiepunt. Ons hotel ligt helemaal aan het einde, het ziet er prachtig uit tot nu toe. Het personeel is even wennen, je hebt hier butlers, wat die doen weten we niet, concierges die verwijzen
naar de butlers, receptie die verwijzen naar de concierges en heel veel mensen die verder werken. Het is dus niet echt idyllisch, maar een chic resort vol Fransen, Engelsen en Amerikanen. We zijn
de enige Nederlanders blijkt. Het regent weer en zoals gewoonlijk kan niemand zeggen wat de voorspellingen zijn. We zien wel, nu even relaxen in onze mooie kamer met uitzicht op zee. Want dat is
alles wat hier is, zee!
