Met de taxi naar Villa Adela, een palador in de wijk Vedado, aanbevolen door de Rough Guide. De taxichauffeur had moeite het te vinden, ook omdat wij het adres niet compleet hadden, blijkbaar moet je alle hoeken en zijstraten ook noemen, soort New York. De straat was echt pikdonker, het regende en ergens probeerden wat mannen met veel hamergedreun en gedoe een auto weer aan de praat te krijgen. Voor het huis werden we al opgewacht door een man die ons twee trappen omhoog bracht in een oud koloniaal huis. Daar kwamen we terecht in.... nou een soort sprookje. Allemaal planten, vogels, kunst aan de muur, zitjes, lampjes, zoiets heb je nog nooit gezien. Adela woonde hier en het was ook haar galerie, een prachtige vrouw die ons echt heel hartelijk ontving. In de keuken stonden twee giechels die het eten gingen bereiden dat door Adela was gekookt. Zij had haar eigen keuken, waar verder niemand in mocht :-). Het ene meisje zei dat ze ons zo mooi vond (nou ja ik dacht dat ze het tegen mij had en Eric dacht dat ze het tegen hem had...), waarna we mochten zitten, naast ons een paar verliefde parkieten. De muziek was heerlijk, we hoorden zelfs Tom Waits voorbij komen. Adela vertelde dat ze vaak naar Spanje gaat en je merkt dat ze veel dingen uit Europa had meegenomen.

Voor Cubanen geldt een soort exit visa. Je kunt dus niet zomaar het land uit, behalve als je bijvoorbeeld wordt uitgenodigd of als je een visum krijgt van Amerika of Spanje. Ook onze inmiddels welbekende jiniteros knopen vaak een vriendschap met je aan voor een paar dagen om in ieder geval tijdens die dagen overal binnen te komen, hotels restaurants maar sommigen sturen er ook op aan dat je ze uitnodigt zodat ze het land uit mogen.

Maar terug naar het eten, dit staat voor mij eenzaam op nummer één. Allemaal heerlijke schoteltjes met stoofvlees, gevulde banaan en groeten, beignets van kikkererwten, krabsaus, en het zag er allemaal uit als schilderijtje. Ik heb echt zelden zo zitten genieten, wat een bijzondere avond... we voelden ons de koning te rijk. Koffie binnen, want de druppels kwamen weer en daarna stond onze taxichauffeur voor de deur om ons te halen voor de Jazzclub!

La Zorra y el Cuervo... 10 CUC entree, maar wel inclusief 2 drankjes. Een rokerige jazzkelder is best leuk, maar als er dan nog 30 Amerikanen lekker authentiek een dikke sigaar op gaan steken naast hun rumcocktails, is het voor mij wel klaar. De zogenaamde 'Cubaanse cultuur' nemen ze iets te serieus als je het mij vraagt :-).

De muziek was wel echt gaaf, Afro-jazz. Eric heeft er zijn eigen short film van gedraaid, dus mocht je interesse hebben, stuurt ie wel een kopietje. De percussioniste was een heel jong meisje, met een enorme zwarte bril en palen van hakken, die stond toch een partij lekker te spelen. Verder een bassiste, die zo als directrice van een Duitse kostschool gecast kan worden en nog een oude bandleider die nauwelijks bewoog maar waar toch geluid uitkwam. Onze Raul was nergens te bekennen, maar dat wisten we eigenlijk al. Toch zijn we overtuigd dat het ergens gewoon een hele aardige en leuke vent is, die gewoon een zwaar leven heeft in Havana. Hij had een goeie uitstraling. Wat waar was en gelogen weten we dus (weer) niet, en ook dat zal altijd een mysterie blijven.

Oh en wie wil er nou in een oude Buick rijden als je in een originele 32 jaar oude Russische Moskwitsch naar je hotel wordt gebracht?! De benzinelucht was erger dan de Mercedes van Eric volgetankt en de volledige binnenkant was verdwenen. Maar de taxichauffeur was beretrots. Alles was origineel, behalve het dashboard - dat was Mitsubishi, vond ie zelf heel grappig. Eric ook.