Hoera er schijnt blauw tussen de wolken. Helemaal blij Eric wakker gemaakt. Gisteren een tocht naar een waterval gevonden in 1 van de 5 natuurparken om Trinidad heen. Ontbijtje was super, klaar voor de tocht. Onderweg bleek dat het pas kwart over 9 was. Hebben we een keer een klok op de kamer, loopt ie niet goed, we zijn dus hartstikke vroeg. Nog een jongen opgepikt die meerijdt naar Topes de Collantes waar hij als ober werkt. Van hieruit worden allerlei wandelingen georganiseerd, vaak met gids, in één van omliggende natuurparken. Wij besluiten toch zelf de tocht naar de waterval te lopen die daar begint.

Het begon goed, maar naarmate we verder kwamen werd het steiler en af en toe best glad met de regen van de vorige dag nog voelbaar. Het was een soort kettlebell en spinning training ineen. Eindelijk bij de waterval lag Eric natuurlijk weer binnen 2 minuten in zijn onderbroek in het water. Het opdrogen ging langzaam aangezien de luchtvochtigheid ongeveer 100% was, dus in onderbroek weer omhoog. Nou zeg, dat was even anders, ik vond het ineens een stuk minder ontspannen. Vlak erna kregen we ook nog een soort tropisch regenbuitje over ons heen, samen met het zweet dat van je rug droop en de zonnebrand die in je ogen liep was het nogal afzien. Vrij bovenaan toen we doorweekt en wel voorbij wat andere wandelaars liepen, riep een Franse vrouw na 1 blik op mij, ' On va mourir!' en inderdaad dat had ze goed gezien. Wel helemaal goed gevoel aangekomen, kregen we nog een lekker glaasje ananassap on the house! Beste dat ik in tijden heb geproefd....

Daarna richitng Playa de Ancon, een schiereilandje net onder Trinidad. Nog een oudere vrouw mee terug genomen die echt alleen Spaans sprak, maar volgens mij heerlijk ontspannen achterin zat. Ze moest naar het ziekenhuis in Trinidad, waar we haar hebben afgezet. Via La Boca naar het strand. Azuurblauwe zee, met kleine strandjes omringd door rotsen. Zo mooi! Garnaaltjes gegeten (weer) en toen daar in zee gezwommen. Eric heeft nog voor 2 CUC een duikbril en snorkel gehuurd van een oude man die alles had wat we maar wilden in zijn grote kartonnen doos. De snorkel zag eruit of een verstokte roker er nogal lang mee in zijn mond had gehangen, maar dat maakt Eric niks uit. Mooie rifjes en visjes heeft ie gezien. Toen nog een lekker tukje in het zand en was het eigenlijk toch nog een hele mooie dag geworden.

Vanmiddag door Trinidad gelopen en het heeft iets gekunstelds. Wel mooi, maar je bent er snel doorheen. De mensen feesten hier al twee dagen, want het is weekend. Het plein voor ons hotel is tot 7 uur 's morgens helemaal vol met muziek en vooral heel veel jongeren. 's Avonds nog naar de Casa di Musica geweest. Die vindt je in elke plaats in Cuba. De band hadden we 's middags al gezien, maar 's avonds was het een grote stoet van mensen die de trap omhoog kwamen om vooral veel rum te drinken, te praten, te schreeuwen, te flirten en te dansen. Eric had ergens alweer twee vrienden gemaakt en de ober kwam steeds breed lachend voorbij. Eindelijk een beetje Cuba sfeer die we hadden verwacht.

We hadden eerst gegeten in restaurant Sol. Je eet eigenlijk in een museum. Alfredo waar we ook hadden gereserveerd is docent natuurkunde op de kleine universiteit in Trinidad, maar is bijna met pensioen. Hij is 61, maar lijkt wel 70. Zijn Engels is best goed en af en toe gaat hij spontaan verder in het Spaans, maar het lukt aardig zo. Hij runt dit met zijn broer en zus en de rest van de familie. Het huis is prachtig, met oude ledikanten, prachtige houten antieke inbouwkasten, overal oude meubels, kandelaars, klokken (die het niet doen natuurlijk), schilderijen. Echt heel bijzonder. Eric vraagt nog of hij de revolutie heeft meegemaakt, maar ook Alfred (zoals hij zich noemt naar ons) wil er niet echt over praten. Hij was 10 zei hij, dus dat is lang geleden. Dat betekent in ieder geval dat hij alles heeft meegemaakt, de vijfjarenplannen, de nieuwe regelingen, de achteruitgang van de economie, de blokkade van Amerika met alle gevolgen. Afscheid was heel hartelijk. Drie keer vraagt hij of we morgen nog langskomen, en dan zegt hij snel 'A no, a Caya Coco'. Afredo doet alles uit zijn hoofd, gebruikt geen computers en rekenmachines, misschien dan toch al die rum...