Er is niks raars aan het weer weten we nu. De 1-2 uur per dag dat de hemel naar beneden stort is eigenijk heel normaal voor de tijd van het jaar. De wind was alleen extreem, maar die is er vandoor. We zijn net een taxi ingevlucht naar het hotel. Iedereen op straat probeerde onder een afdakje te staan en mensen liepen bijna tot hun knieën in de plassen. Het afvoersysteem werkt hier ook niet heel goed. Maar als het droog is, zakt het water wel meteen in de grond. De taxi had werkelijk alle lichtjes branden op zijn dashboard en bij elke kruising moest de arme man opnieuw starten omdat hij afsloeg. Zelf zat ie er niet zo mee.

Gisteravond gezocht naar een leuk restaurant, en uiteindelijk maar een soort bar ingelopen waar Annette en Juan (bleek later) tegenkwamen die we ervoor in Camaguey hadden gezien. Was echt heel erg leuk en wat een verschil om iemand bij je te hebben die vloeiend Spaans spreekt. Eindelijk heb je contact met de mensen die er werken en hoor je wat verhalen. De ober was een mooie grijze donkere man in een te groot zwart pak en rode stropdas. Verder speelde er een band, waarvan de zanger ons uitgebreid de geschiedenis vertelde van de Son muziek uit Santiago en hoe die ontdekt werd in Amerika via de Amerikaanse mafia in Havana. Daarna speelde de band enthousiast de nummers ter verdere uitleg, maar nee we wilden nog steeds geen CD.

Juan en Annette kwamen uit Eindhoven, drie maal raden waar het gesprek dus over ging..., juist PSV. Hij was toen hij begin 20 was vanuit Chili als verstekeling op een boot naar Europa gevlucht voor het regime van Pinochet en is uiteindelijk in Nederland terechtgekomen. Ze werken nu allebei bij de gemeente Eindhoven, waar ze elkaar dus hebben leren kennen. Mooie verhalen gehoord over hun werk, familie, de reis.

Na het eten naar het Casa de Trova gelopen, de plek waar elke avond bands spelen (vanuit de staat georganiseerd). Aan de entreeprijs weet je meteen hoe goed ze zijn. Ondanks de korte broek van Juan mochten we door naar boven. De band speelde al lekker en Annette was ervan overtuigd dat ze de zanger al in Havana had gezien, maar ook daar zullen we nooit achterkomen. Vanaf het balkon langs de zaal keek je zo op straat naar ons hotel en aan de tafeltjes zat iedereen lekker wat te drinken of te dansen. Weer een paar hele interessante combinaties gezien van blonde vrouwen met donkere jongens, je kijkt je ogen uit! Ze geven je graag even dansles voor een drankje of wat. Ook weer wat te vieze oude mannen gezien met meisjes aan hun arm. Blijft bizar.

Ik geloof trouwens dat het riool het een beetje zwaar heeft, er komt me toch een lucht de kamer inwaaien van buiten :-)

We hadden het nog over de twee mannen gisteren in Camaguey met dat meisje. Juan had aan het meisje achter de kassa gevraagd of ze Spaans spraken, maar dat was inderdaad niet zo. Toen hij zei dat dit toch niet normaal was, gaf ze geen krimp. Zelfs toen hij zei dat het haar ook had kunnen overkomen, leek 'r ook helemaal niks te doen. Als je elkaar niet eens in de gaten houdt, nou ik weet niet of dat onder voorbeeldig burgerschap valt... Zeker in Santiago schijnen ze die 'mensenhandel' echt met lede ogen aan te zien en nachtclubs en discotheken worden vaak gesloten omdat je over de jiniteras (oplichtsters / hoeren) heen moet lopen. Ik kan als test Eric straks even een rondje over het plein laten lopen, maar ik denk dat ik wel weet wat er gebeurt!

Vanmorgen dan eindelijk naar het Balkon de Velasquez gelopen en het uitzicht was eigenlijk niet beter dan vanaf het dak van het hotel, maar wel te grappig dat het hek weer dicht was en iedereen die eraan kwam, wel even de sleutel ging halen. Tenslotte 1 CUC voor het maken van foto's betaald, dus ook maar ééntje genomen, maar het was het niet echt waard eerlijk gezegd. Overal moet je hier voor foto's betalen, of soms zelfs 5 CUC om te mogen filmen. Gekke jongens die Cubanen, of slimme jongens, ik weet het niet. Dezelfde man als gisteren was er ook weer, en zijn kinderen waren heel blij met de jojo-s. Hij zelf vond het ook wel wat... Yo, yo-yo, moest ie zelf om lachen. Wilde wel weer een restauant voor ons regelen, en vertelde dat hij een fles olie kreeg als hij gasten naar een restaurant brengen. Iets wat vast niet te betalen is, want ze hebben het erover of het goud is.

Daarna naar het Museo de Luche Clandestino, nou als er 1 museum is waar je echt naartoe moet in Cuba is het dat wel. Het is het huis waar Fidel Castro in gewoond heeft nadat ze de strijd van Battista hadden gewonnen. Het vertelt eigenlijk het hele verhaal dat tot de revolutie heeft geleid en over de martelaren die tijdens de strijd zijn gestorven. De zwart-wit foto's zijn echt prachtig, het begint met de studentendemontraties na de Moncadakazerne, de mannen die in de jaren daarna gestorven zijn met wat persoonlijke spullen en foto's als ze door kogels doorboord op straat liggen. Een ervan lag met zijn armen gebroken die hij voor zich had gehouden ter bescherming.

Vooral de foto's in de Sierra Maestra 1956-1958, waar je Fidel, Raul Castro en Che Guevarra omringd ziet door hun comandanten en - wat ik ook niet wist - heel veel vrouwen die net zo hard meevochten. Je ziet hoe ze van daaruit alles controleerden en voorbereidden. Hele communicatienetwerken met de originele radio's, zelfgebouwde stengun's, molotovcocktails. Ook heel veel plakkaten, publicaties en bijvoorbeeld een brief van Fidel en Che ondertekend door alle commandanten naar Frank Pais, één van de eerste revolutionaire strijders (en zo jong nog). De brief kwam na de dood van zijn jonge broertje, neergeschoten door het leger voordat hij een bijeenkomst wilde verstoren van Battista hier op het plein in Santiago.

Te veel om op te noemen dus, maar voor het eerst dat je een goed beeld kreeg en heel gaaf om te zien. Een enorm scheelkijkende Juan die steeds Yah Man zei, heeft in zijn beste Engels geprobeerd het hele verhaal te vertellen wat we zeker voor 80% hebben kunnen volgen. Hij kon ons morgen ook nog wel ergens heen brengen als we wilden, was ie toch vrij en veel eten deed ie niet. Alleen wat bier was goed.

Vanmorgen heeft Eric nog met 1 van die in je nekspringende jongens staan praten voor het hotel, dat we echt geen behoefte hebben aan hun diensten. Die legde vervolgens weer uit dat de 1 à 2 CUC die toeristen geven - en voor ons niks voorstellen - ook voor hen al vrij weinig waarde heeft. De commissie die ze krijgen als ze iemand een restaurant in krijgen of een casa particulares, dat levert pas geld of spullen op. Het blijft irritant gedrag, maar hier ontkom je er toch niet aan. Ik denk dat ze ons nou wel met rust laten in ieder geval.

Oh ja en welke imbeciel hier is gekomen en ze heeft leren zeggen: 'Kijken, kijken niet kopen, frikandellen en kroketten lekker, lekker'. Ontzettend niet bedankt!