Petra's verjaardag en wevertrekken uit Santiago, de omgeving is vol van groene heuvels vol palmbomen, groener dan groen, veel mooier dan de omgeving van Havana. Weer over dezelfde autopista als gisteren (nu alleen gepland :-) ), zoeken we de weg naar Holguin. Aan de andere kant van de 'snelweg' loopt een geitenhoeder, en verderop twee vrouwen in een druk gesprek tussen de twee banen door. Met dit verkeer zou ik me ook geen enkele zorgen maken, want snelverkeer (lees auto's) is er eigenlijk nauwelijks. Ze zijn gewoon king of the road!

Voor we gingen nog wat kaarten gekocht in het hotel van wat oude zwart witte foto's van Che Guevarra en Fidel. Die vindt je hier overal, breed lachend met een dikke sigaar of vissend met een vriend. Hoeveel mensen hier wel niet een tattoeage van Che Guevarra hebben, is echt ongelofelijk. Ik noemde al de jongen met de stropdas, maar ook (oudere) vrouwen hebben waaiers waar zijn foto opstaat, schilderingen op muren, die man is de echte held van Cuba. Tenminste waar ze zich het meest mee vereenzelvigen volgens mij en ik moet toegeven, zelfs op een foto is ie innemend. Ik mocht afrekenen bij de vrouw achter de balie. Die snapt al dagen niks van mijn internetgebruik. Ze kan er zelf niks mee zegt ze. Mijn birkenstocks heeft ze wel gezien en hoeveel die kosten in Nederland. Die prijs schrikt ze toch van, als ze niet zo klein was had ze ze van mji mogen hebben. Ik vind ‘r echt heel grappig!

Zo zeg, vlak voor ons sprong ineens iemand de weg op die met twee dode kalkoenen begon te zwaaien, in ieder hand één. Ik ik schrok me dood, Eric lachen....
Ondertussen alweer afslagen genomen die je in Nederland niet zo zou herkennen, maar Eric begint te wennen volgens mij. Het enige dat ze hier goed aangeven is als je een regio uitrijdt of inrijdt, dat staat altijd als een soort monument aangegeven. Maar een dorp mag je alleen naar raden :-).

We zitten nog een beetje op te noemen wat zo typisch is aan Cuba. De identiteitskaartjes die iedereen heeft omhangen, vaak is het gewoon een parkeerwachter. Of nog een mooi beroep, als je een toegangskaartje hebt gekocht, want voor alles betaal je bijna entree, slentert er iemand naar de volgende deur om je kaartje af te scheuren. Een kaartjesafscheurder dus, die hebben ook altijd zo'n kaartje om.

Ook het verschil in dorpen qua revolutionaire uitignen. Sommigen zijn duidelijk fanatieker dan anderen of ze hebben een hele actieve C.B.R. organisatie, met overal de sectorleiders om wiens huizen dan echt op elk rotsblok wel iets staan als: 'Viva Fidel', 'Socialismo siempre', 'Venceremos'....

Wist je dat ze hier zelfs nog op de bussen, pro revolutionaire teksten zetten. Het gekke is dat de meeste 'officiële' bussen die we zien rijden, bijna leeg zijn, terwijl de enorme trucks die ook stoppen vol zitten met mensen. Ik denk dat dat beeld me wel het meeste bijblijft van Cuba. Die vrachtwagesn vol met mensen en al die mensen op straat, die ergens op wachten. Wat nog meer:

• Overal kraampjes langs de weg die fruit en groenten verkopen.
• Groepjes kinderen in schooluniform die van en naar school lopen.
• Vrouwen met paraplus boven hun hoofd die volgens mij overal in de wereld vandaan komen en in Cuba terecht zijn gekomen.
• Heel veel Lada Niva's
• Auto's met de motorkap omhoog op elk punt van de weg.
• De hartelijkheid van Cubanen, en hoe ze met elkaar omgaan, nooit gestresst, altijd praten
• De idiote leuzen die echt overal geschreven staan.
• Altijd ergens muziek
• Aasgieren die door lucht scheren overal op het eiland.
• Enorme ossen langs de weg en op de velden.
• Paard en wagen op éénbaanswegen die al het verkeer ophouden, maar niemand die inhaalt.
• Camarones (garnalen) met rijst
• Het gevoel dat je 50 jaar terug bent in de tijd....

Ik denk dat we de lijst nog wel kunnen aanvullen en misschien doen we dat nog wel een keer. Nu naar het resort, waar denk ik weinig verhalen vandaan zullen komen. Maar wie weet.

Voor ons in ieder geval weer een mooie herinnering, samen met alle foto's die we hebben gemaakt. Terugkomen...? Ik denk het niet, maar bloednieuwsgierig naar hoe het gaat worden. Dus mocht je nog eens gaan in de komende jaren, kom het ons vertellen. En misschien wil Eric nog wel een sigaartje :-).